14. HELP

Można powiedzieć, że nic nie czuję, że nie reaguję normalnie na otaczający świat. Jestem ćpunką, alkoholiczką i imprezowiczką.

Można też stwierdzić, że obserwuję. Bo tylko w taki sposób można poznać człowieka, obserwując go, gdy jest sam myśląc, że nikt nie patrzy.

Ale nie tylko ja to robię. On też. Dlatego dostrzegł, że ze mną jest coś nie tak.

Szłam ulicą, co chwilę zerkając za siebie, mimo okropnego bólu, który powodował nudności i trudności w wykonywaniu jakichkolwiek czynności. Potykałam się co chwilę o własne nogi i chwiałam, bo w głowie co chwilę mi się kręciło. Pewnie dla innych przechodniów jestem tylko pijaną nastolatką, nawet gdybym umiała jasno myśleć, nie przejęłabym się tym. Byłam do tego przyzwyczajona.

Jednak teraz co chwilę rozglądałam się, by być pewną, że nikt za mną nie idzie. Moje serce nadal biło za szybko, a mój oddech był urwany. Próbowałam poruszać się jak najszybciej, by jak najbardziej oddalić się od tamtego miejsca.

Masz liczyć, suko.

Jesteś taka sama jak twoja matka.

Zatrzymałam się gwałtownie, bo znów mnie zemdliło. Przytrzymałam się znaku drogowego i spróbowałam dotknąć brzucha, ale nie mogłam. On bolał mnie najbardziej, skóra piekła mnie tak, jakby nadal była przypalana papierosami. Zacisnęłam oczy, a kolejna porcja krwi spłynęła mi po twarzy. Ciekawe za ile się wykrwawię.

Podobno, gdy ludzie są w szoku, nawet z połamanymi nogami potrafią przebiec maraton, chyba w tej chwili było tak ze mną, bo choć byłam cała pobita, jakimś cudem przeszłam już połowę drogi do domu.

W głowie miałam cały czas jego głos. Krew huczała mi w uszach, zagłuszając wszystko oprócz jego głosu. Bałam się. Nie, ja byłam przerażona. Nadal czułam jego oddech na własnej skórze, ciosy, które mi zadał. Byłam w zbyt wielkim szoku, by uzmysłowić sobie, co tak naprawdę mi zrobił. Słyszałam tylko jego głosu.

Wytarłam rękawem bluzy nos, pozostawiając na nim ślady krwi. Nie mogłam stwierdzić, co tak naprawdę mi krwawi, bo chyba cała byłam we krwi. Musiałam dotrzeć do domu, wtedy będzie dobrze. Tylko dojść do domu, dam radę.

Moje nogi były jak z waty i każdy kolejny krok wymagał ode mnie większej siły, której nie posiadałam. Jednak dalej szłam, co chwilę się zatrzymując i próbując nie wypluć własnych wnętrzności.

Dasz radę-Chciałam powiedzieć, ale to przerastało moje możliwości.

Dotarłszy do domu myślałam tylko o jednym. Może nie tylko o jednym, ale pewna myśl była najbardziej intensywna.

Zniszczę matkę. Bo to jej wina.

Miałam już odejść, kiedy coś przykuło moją uwagę. Ale nie tylko moją, bo Nathana także. Zerknęłam w stronę chłopaka, a ten zgasił światła, oświetlające miejsce, w którym przebywał. Jeśli nie wiedziałabym, że tam stoi, pomyślałabym, że jest to po prostu jakieś urządzenie lub nawet go nie zauważyłabym.

Zmarszczyłam brwi i przeniosłam wzrok na wejście, bo właśnie dźwięk otwieranych drzwi zwrócił moją uwagę.

Zastanowiłam się, kto o tej porze może tutaj przyjść i liczyłam na widok Matt'a, który zniknął gdzieś, a ja nawet nie zdążyłam dowiedzieć się gdzie dokładnie. Przejechałam dłonią po twarzy w celu usunięcia oznak płaczu, jednak każdy głupi zauważyłby, że płakałam.

Osoba stała w wejściu kilka minut, co mnie trochę zaniepokoiło. Chciałam odwrócić się w stronę Nathana, by dostać jakąś odpowiedź, ale domyślałam się, że miał powód, by się ukryć. Zrobiłam jeden krok w tamtą stronę, lecz nadal nie widziałam, kto tam stoi. Po dwóch minutach ruszył się i zobaczyłam naszego gościa. Zachłysnęłam się powietrzem, uświadamiając sobie, kto do nas przyszedł.

Szedł luźnym krokiem przez pomieszczenie z uśmiechem gwiazdy filmowej. Zauważył mnie w tym samym momencie, w którym ja zobaczyłam jego twarz.

-Naomi!- Wydawał się zaskoczony moim widokiem, choć byłam świadoma tego, że tak nie jest. Grał i myślał, że jestem taką idiotką, która tego nie zauważy. Rozejrzał się po hali, a ja mimowolnie się spięłam i miałam nadzieję, że jego oczy nie dostrzegą Nathana. Nie miałam pojęcia dlaczego mi tak na tym zależało, po prostu nie chciałam, by wiedział, że jest tu ktoś oprócz nas.

-Co za miłe spotkanie, nie sądzisz?- Z każdym słowem zbliżał się do mnie niebezpiecznie, a ja nie chcąc wzbudzać jego podejrzeń, stałam w miejscu i nie zrobiłam nawet kroku do tyłu.

Próbowałam sobie przypomnieć wszystko, co mówił mi Matt na temat zadawania ciosów, ale w głowie miałam kompletną pustkę. Może z powodu tego, co stało się kilkanaście minut później, a może dlatego, że On tu jest.

Nie odpowiedziałam mu, obserwowałam uważnie każdy jego ruch, by przewidzieć, kiedy będzie chciał mnie zaatakować.

-W szkole...- zaczął, ale zrobił małą pauzę i omiótł wzrokiem całą moją osobę.- Wyglądasz inaczej, nieprawdaż? Zmieniłaś się... Nie ładnie, a mówiłem...

Zacmokał kilkakrotnie i pokręcił głową widocznie niezadowolony z mojej zmiany. Coś utrudniało mi oddychanie, jakby napierało na moją klatkę piersiową i uniemożliwiało dostęp tlenu.

Nie możesz pozwolić mu wygrać. Nie tym razem, Grey.

-Nie sądzę- warknęłam dodając do tego tyle jadu, ile byłam w stanie. Zrobiłam prawie niezauważalny krok w tył, by zwiększyć odległość między nami.

Zaśmiał się, a ja miałam ochotę zakryć uszy, by nie słyszeć tego dźwięku. Cicho jęknęłam, co spowodowało kolejną porcję śmiechu.

Przechylił delikatnie głową na prawą stronę, co miało wydać się słodkie. Nie było. Może umiał owinąć sobie wokół palca normalną nastolatkę, ale nie mnie. Ja przejrzałam go już na samym początku, tyle że nie doceniłam jego możliwości i to był mój błąd.

Odległość między nami co chwilę malała i wątpiłam, by teraz miała więcej niż dwa metry.

-Och... Naomi- westchnął zadowolony.- Wiem o tobie wszystko.

Zacisnęłam dłonie w pięści.

-Nic o mnie nie wiesz!- Podniosłam ton i cieszyłam się w duchu, że głos mi nie zadrżał.- Już się ciebie nie boję, rozumiesz? Nie boję się ciebie, nic nie możesz mi zrobić?

-Jesteś tego pewna?- Pokonał dzielącą nas odległość, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk.

Nie.

Stał tak blisko, że czułam jego zapach. Ten sam, który pojawiał się w każdym śnie, a raczej koszmarze, ten sam, który prześladował mnie od trzech lat i gdy tylko go czułam, zaczynałam sztywnieć.

Wstrzymałam oddech, ale patrzyłam mu w oczy pewnym siebie wzrokiem. Jego ciemnoniebieskie oczy prześladowały mnie. Nie mogłam mu pokazać, że się boję, choć kilkanaście minut temu czułam, jakbym przechodziła to wszystko po raz kolejny.

Niby od niechcenia, jego palce musnęły moje ciało, gdzie koszulka się podwinęła do góry. Zrobiłam gwałtowny krok w tył, gula w gardle nie pozwalała mi wydobyć z siebie ani słowa. Widział przerażenie w moich oczach i to mu się podobało.

-A jednak moja praca nie poszła na marne- mruknął do siebie, a potem popatrzył na mnie wkurzony.- Pytałem o coś, to odpowiedź, mi suko!

Potrzebowałam pomocy, choć wątpiłam by ktokolwiek mi jej udzielił. Nathan pewnie nie może powstrzymać śmiechu, przyglądając się nam.

-Wypierdalaj- powiedziałam szybko.

Jego oczy pociemniały. Chwilę potem jego dłoń uderzyła mnie w twarz, a ja aż zachwiałam się przez siłę uderzenia. Musiałam zrobić kilka kroków w tył, by odzyskać równowagę, jednak nie czułam bólu. Tylko przerażenie, bo wiedziałam, że jeśli nic się nie stanie, dzisiaj dojdzie do tego, co kiedyś. A może nawet do gorszych rzeczy.

Przyłożyłam dłoń do policzka i wpatrywałam się w podłogę, do czasu aż nie usłyszałam dźwięku upadającego ciała. Podniosłam wzrok i zobaczyłam jak blondyn leży na ziemi, a nad nim stoi Czarny. Dyszał głośno, a jego dłonie były zaciśnięte w pięść. Stał do mnie tyłem, więc nie widziałam jego twarzy, ale nie musiałam. Wiedziałam co z nim było. Był w takim stanie, jak wtedy gdy nie chciałam dalej ćwiczyć na ringu. Wściekłość, furia.

-Wstawaj, sukinsynie- warknął do mężczyzny i kopnął go w brzuch, aż ten zwinął się z bólu. Przyłożyłam dłoń do ust, by powstrzymać jęk.

McCartney chwiejąc się, powoli podniósł się na nogi, a wtedy Czarny popchnął go na pobliską ścianę i przytrzymał go tam.

-Jeszcze raz ją dotkniesz.- Głos bruneta nawet mnie przeraził.- A sprawię, że będziesz jeździł na wózku i już nigdy nikogo nie będziesz pieprzył, zrozumiałeś?

Nie ośmieliłam się wątpić w jego słowa, bo widząc jego obecny stan, był zdolny do wszystkiego. Przyglądałam się temu z niemałym lękiem, ale nie o faceta, a o Nathana. Blondyn był nauczycielem, mógł nie tylko spowodować, że chłopak zostanie wyrzucony ze szkoły, ale także pójdzie siedzieć. I to przeze mnie.

Czarny wymierzył kolejny cios w jego brzuch, ponieważ nie otrzymał odpowiedzi.

-Zrozumiałeś?- powtórzył. O ile to możliwe, dziewiętnastolatek wydawał się jeszcze bardziej wkurwiony, choć sama nie mogłam uwierzyć, że poziom jego agresji może dojść aż do takiego stopnia.

Patrząc na niego, dostrzegłam, że mógł nawet zabić gościa, a przy tym zbytnio by się nie przemęczył. Błagałam tylko w myślach, by tego nie zrobił. Chciałam go jakoś powstrzymać, ale nie potrafiłam zrobić nawet kroku.

Mężczyzna kiwnął lekko głową, najprawdopodobniej nie potrafił nic powiedzieć. Nastolatek odsunął się od niego, szepcząc coś do niego cicho, ale zbyt cicho, bym mogła to do słyszeć. Najwyraźniej stwierdził, że to co powie, może być zbyt brutalne dla mnie, bo McCartney wydawał się bardziej przerażony, niż kilka sekund wcześniej. Wstał chwiejąc się i opuścił jak najszybciej to miejsce, nawet na mnie nie patrząc. Choć dostał to, na co zasłużył, ja nie potrafiłam z tego powodu się cieszyć. Jakieś dziwne uczucie mówiło mi, że mimo wszystko to nie koniec.

Zerknęłam w stronę dziewiętnastolatka, a gdy ten zorientował się co robię, spojrzał mi prosto w oczy, a potem ruszył w kierunku korytarza, pozostawiając mnie samą.

Wzięłam głęboki oddech, próbując nie myśleć o tym, co dostrzegłam w jego oczach. Przyzwyczaiłam się do tego, że są takie puste, pozbawione uczuć, ale czasami coś się w nich pojawia, zwłaszcza gdy jest w tym miejscu. Lecz teraz oprócz wściekłości, która była jednym, wielkim niedopowiedzeniem, widziałam coś innego. Ból.

Nathan z niewiadomego mi powodu, mnie obronił. Tym samym stał się pierwszym człowiekiem, który to zrobił. To naprawdę dziwne uczucie.

Od tamtego wydarzenia minęło kilka dni. Przez ten czas chłopak nie pojawił się ani w szkole, ani na siłowni. Matt wspominał, że musiał gdzieś wyjechać, może tak było lepiej. Nie tylko dla niego, ale także dla mnie. Byłoby to chyba trochę niezręczne, patrzeć na niego i wiedzieć, że stanął w twojej obronie, choć wcale nie musiał. Mógł udać, że tego nie widzi. Nie byłam dla niego kimś ważnym, więc nie miał żadnego powodu, by mnie bronić. Jednak coś we mnie cieszyło się, że to zrobił.

McCartney następnego dnia nie pojawił się w szkole, ale dwa dni później już był. Nie zwracał na mnie kompletnie uwagi, ale byłam pewna, że to chwilowe. Obiecał, że wróci. Wrócił. Obiecał, że dokończy swojego „dzieła” i dokończy. A ja tylko z niepokojem mogę czekać na nasze kolejne spotkanie i być pewna, że już nie będę miała szczęścia. Bo tamten uczynek względem mojej osoby, zapewne będzie musiał mi starczyć na kolejne dwadzieścia lat. O ile tyle przeżyję.

Byłam szczerze zdziwiona, gdy w piątek na pierwszej lekcji zobaczyłam Nathana w szkole. Przypuszczałam, że nie pojawi się w tym tygodniu już w ogóle.

Stwierdziłam, że najlepiej będzie, jeśli udamy, że nic się nie wydarzyło i będziemy żyć tak jak przedtem, więc zamiast usiąść z chłopakiem, postanowiłam zająć miejsce tam, gdzie tego nienawidziłam. W środkowym rzędzie.

Nadal miałam przed oczami tą wściekłość wymalowaną na twarzy czarnowłosego, kiedy opuszczał halę. Byłam wdzięczna, za to co zrobił, ale jednocześnie ogarniał mnie strach, bo coś mi mówiło, że on może tak wybuchnąć w najmniej oczekiwanym momencie i wtedy może zrobić krzywdę każdemu kto stanie mu na drodze.

Spojrzałam na niego i dostrzegłam, że patrzy na mnie rozbawiony, choć próbował to ukryć. Podniosłam prawą brew do góry zaintrygowana jego zachowaniem.

-Znam twoją tajemnicę, Grey- mruknął cicho oschłym tonem.

Myślicie, że w tym momencie się przestraszyłam? Ależ skąd! To dało mi ulgę, bo on był taki jak wcześniej i nic między nami się nie zmieniło.

-Co ty mi możesz zrobić, Sharp?- prychnęłam i wywróciłam oczami. Ulga.

-Barbie... Dzisiaj ring.

Ojojoj.

------------------------------

Długi rozdział mi wyszedł, mam nadzieję, że długością zrekompensuję Wam poprzedni, który naprawdę był krótki.

Rozdział pozostawiam Wam w opinii i już nie mogę się doczekać, aż będę mogła je przeczytać.

Zapraszam także na Wattpad, gdzie dodaję nowszą wersję Nienawiści.

wattpad.com/user/TaMroczna

Do Napisania