11. FALL DOWN

Wszyscy byliśmy aniołami. Bez wyjątku. Jednak my pragnęliśmy czegoś więcej. A jeśli posiadaliśmy wolność wyboru, czemu mieliśmy jej nie wykorzystać? Wykorzystaliśmy ją, a to spowodowało, że spadliśmy i powstali. Upadli.

Rzuciłam torbę na ławkę i poszłam się przebrać. Dokładnie zmyłam z twarzy makijaż, a włosy związałam w wysokiego kucyka. Drżącymi rękami zawiązałam sznurówki i biorąc butelkę z wodą, opuściłam szatnię.

Stojąc w cieniu przyglądałam się wszystkim obecnym osobą. Matt co jakiś czas podchodził do kolejnej osoby i zajmował jej chwilę. Założyłam dłonie na klatce piersiowej i zmarszczyłam brwi. Nie potrafiłam zebrać myśli w całość. Uciekłam dzisiaj ze szkoły. Stąd też chciałam uciec.

Usiadłam na chłodnej podłodze i odchyliłam głowę do tyłu. Było zbyt wiele ludzi. Zbyt wiele, bym mogła wyrzucić z siebie to wszystko i zbyt wiele by cokolwiek tam mogło mi pomóc.

Miałam cholernie dość tego starania się. Po jaką cholerę się starałam? Co niby chciałam tym udowodnić? Że co? Że nie upadłam na samo dno?

-Grey przecież wszyscy wiedzą, że to prawda- warknęłam do siebie rzucając butelką o ścianę. Odgłos uderzenia rozniósł się echem po korytarzu, ale tam został. Na hali nikt tego nie usłyszał. A zresztą, co mnie to miało obchodzić?

Byłam wściekła. Nie. To za mało powiedziane. Byłam bardzo, ale to bardzo wkurwiona i jedyne co miałam w głowie to działka. Piękna biała kreska, kilka sekund i zapomnienie. Zbyt bardzo brakowało mi tego uczucia. Takie niebezpieczne, a jednocześnie dające najwięcej bezpieczeństwa. Bo tak się czułam, kiedy wzięłam. Bezpieczna. I nic, a przede wszystkim nikt nie mógł tego zmienić.

Kiedy w końcu podniosłam swój tyłek z podłogi, dostrzegłam, że Osiłek idzie w moją stronę.

-Pokaż oczy.- Był całkowicie poważny i opanowany. Przejechał wzrokiem po całej mojej osobie i zatrzymał się na twarzy.

-Nie brałam.- Spróbowałam go wyminąć, ale uniemożliwił mi to kładąc dłoń na moim ramieniu. Strzepnęłam jego dłoń z wściekłością wypisaną na twarzy. Co on sobie myślał? Nie przychodziłam tu dla niego. Sam tak powiedział, więc powinien odwalić się ode mnie i zacząć coś robić.

-Naomi jeśli kłamiesz...- w tych słowach nie było złości. Możliwe, że była troska, ale to właśnie ta troska, która była tak bliska litości, zdenerwowała mnie najbardziej.

-Kurwa mać!- krzyknęłam.- Czy do ciebie człowieku nie dociera, że nie brałam?! Jestem czysta i bardzo żałuję, że tak jest. Wolałabym zaćpać się na śmierć niż dalej tutaj być, ale jestem! Od trzech lat jestem na tym durnym świecie i żyję. I zostawiłam ostatnią rzecz jaką miałam. By tutaj być.

Ostatnie dwa zdania powiedziałam praktycznie szeptem. Nie chcąc dłużej tam stać, ruszyłam przed siebie. Podeszłam do wolnej bieżni i nie przejmując się rozgrzewką, od razu nastawiłam na szybki bieg. Nie powiedziałam tego. Nie mogłam tego powiedzieć. Nie mogłam wyjawić prawdy.

Zrobiłaś to.

A będziesz tego żałować.

Ja nie żałuję niczego, do cholery! Nie czuję, nie powinnam czuć. Ból już nie daje ulgi, przekroczyłam granicę i nadal tutaj jestem. Już nie mogłam oszukiwać samej siebie. Zmieniałam się. Wydałam na siebie wyrok. Przegrałam. Jednak nie zamierzałam się poddać. Nie tym razem. Tym razem będzie inaczej.

-Idziemy.

Zmarszczyłam brwi, ale zignorowałam osobę, która stała obok. Nie wiem ile już przebiegłam, mało mnie to interesowało. Dzisiaj nie zamierzałam zajmować się niczym innym niż bieganiem.

-Barbie nie wnerwiaj mnie- ostry ton już wiadomej mi osoby zwrócił moją uwagę na moment. Rzuciłam w kierunku Czarnego krótkie spojrzenie, jednak nadal nie wyłączyłam bieżni.

-Przez ciebie straciłam szanse na dobry dzień- warknęłam.- Kto kogo tu wnerwił?

Wolałam zrzucić na niego winę. Tak było prościej. Każdy tak robił. Zwalał winę na drugiego i tym samym siebie oczyszczał. Gdyby nie Nathan teraz pewnie zabawiałabym się z tym... Mniejsza z tym jak miał na imię. Nie miałam pamięci do imion. Ale on miał coś czego pragnęłam. Coś co pomagało mi w trudnych chwilach, a Czarny mi to odebrał. Tak jak kiedyś On.

Nawet się nie zorientowałam, kiedy chłopak wyłączył maszynę, a tym samym spowodował, że poleciałam do tyłu i pewnie rozwaliłabym sobie głowę, gdyby nie winny tego wszystkiego. Poczułam jak zawisłam kilka centymetrów nad podłogą podtrzymywana tylko przez ramię bruneta, który złapał mnie w ostatniej chwili.

Nathan pochylał się nade mną, a ja patrzyłam na niego zszokowana. Nim zdążyłam jakkolwiek zareagować, on postawił mnie i odsunął się na bezpieczną odległość. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się do niego tyłem. Próbowałam uspokoić serce, który biło stanowczo za szybko. Nie wiedziałam z jakiego powodu, ale wolałam sądzić, że to przez bieg.

-Czy ty do cholery nie myślisz?!- Popatrzyłam na niego, gdy byłam pewna, że na mojej twarzy zniknęły jakiekolwiek oznaki... czego? Zawstydzenia, zaniepokojenia, ulgi? Pierwszy raz nie miałam pojęcia co tak naprawdę czułam.

-Idziemy biegać.- Wzruszył ramionami i rzucił w moim kierunku butelkę wody. Przeszedł obok mnie i ruszył w kierunku wyjścia.

-Biegałam, jakbyś nie zauważył- zawołałam za nim.

Dopiero po chwili zorientowałam się o co mu chodziło. Mieliśmy iść biegać. Na zewnątrz. Niechętnie ruszyłam za nim, a przed wyjściem zawahałam się.

-Grey chyba nie powiesz mi, że boisz się porażki.- Ewidentnie się ze mnie nabijał i sprawiało mu to radość. Popatrzyłam na niego przez moment, a potem na drogę.

-Gdzie będziemy biegać?- spytałam udając znudzoną. Zrobiłam kilka kroków na przód i rozejrzałam się uważnie w około.

Obiecał, że nic nie będzie takie jak wcześniej.

Przełknęłam ślinę i założyłam za ucho pasmo włosów, które wypadły spod gumki.

-Tu niedaleko jest park.- Wzruszył ramionami.- Jest porośnięty, ludzie tam nie chodzą. Nikt nas razem nie zobaczy.

Tego obawiałam się najmniej. Miałam w dupie, czy ktoś nas razem zobaczy czy nie. Co to by zmieniło? Para odmieńców, którzy biegają wieczorem po parku. Bałam się wspomnień. Właśnie dlatego nie chciałam się zmieniać. Bo znów zaczynałam się bać.

-Nie będę biegać z tobą- zaprzeczyłam siadając na metalowej ławce, która jeszcze była ciepła.

-Będziesz.

-Bo ty tak powiedziałeś?- prychnęłam nerwowo tupiąc nogą. Nie mogłam iść biegać. Nie teraz. Nie dzisiaj.

-Idziesz biegać albo powiem Matt'owi o dzisiejszej akcji.

Podniosłam wzrok by na niego spojrzeć. Mówił poważnie, nie żartował. Spojrzałam mu prosto w oczy widząc w nich wyzwanie. Po raz kolejny poddawał mnie testowi. Sprawdzał moje możliwości, moją siłę walki.

I kiedy miałam już dać za wygraną, coś zwróciło moją uwagę. W innym wypadku pomyślałabym, że to przewidzenie. Mój mózg odruchowo zaczął sobie wmawiać, że to co widzę jest przewidzeniem. Wiele razy miałam omamy z tym widokiem. Jednak tym razem to była prawda.

Znieruchomiałam. Przestałam oddychać. Przestałam reagować na wszystko co mnie otaczało. Krew huczała mi w uszach, a jedyne słowo, które przebijało się przez to wszystko było „uciekaj”.

On wrócił. On mnie zauważył. A ja znów miałam piętnaście lat.

-Nathan- szepnęłam.- Zabierz mnie stąd. Proszę.

Przeszłość jest, była i będzie. Tylko od ciebie zależy jak ją wykorzystasz.

Westchnęłam ciężko poprawiając spódniczkę. Jeśli można było ją tak nazwać, bo oczywiście ledwo zakrywała mi dupę. Nie wiedziałam, że powrócenie do szpilek będzie jeszcze trudniejsze niż to, że przestałam w nich chodzić.

Szłam przez korytarz, który był już praktycznie pusty. Kilka minut temu rozbrzmiał dzwonek informujący uczniów, że pierwsza lekcja właśnie się rozpoczęła i zaczął się nowy tydzień nauki. Od tamtego dnia nie pokazałam się na siłowni. Czy było mi przykro z tego powodu? Jeśli ktoś chciał kłamstwa, to mogłam odpowiedzieć. Nie, nie było mi przykro. Jednak prawdę pozostawię dla siebie.

Grey walczyłaś o to by być zimna. Tamten dzień był chwilą słabość, ale go przeszłaś.

Otworzyłam drzwi nie pukając. Nie spojrzałam nawet na biurko nauczycielki, która pewnie znów zapisała moje spóźnienie. Powinnam za to odsiedzieć jedną godzinę lekcyjną, ale jakoś nigdy nie miałam po drodze by się tu zjawić drugi raz tego samego dnia.

Ruszyłam w stronę mojej ławki ignorując dziwne zachowania ludzi. Na sekundę spojrzałam na Nathana i spostrzegłam, że też zachowuje się dziwnie. Wpatrywał się w nauczycielkę.

-Panno Grey ma pani spóźnienie.- Zatrzymałam się w pół kroku.- Nie powinna pani tego robić.

NIE. NIE. NIE.

Słyszałam rozbawienie w jego głosie, choć dobrze wiedziałam, że na twarzy jest opanowany. Przygryzłam dolną wargę i stwierdziłam, że już nie pamiętam kiedy ostatni raz to robiłam.

-Cóż- przybrałam znudzony ton.- Robię to co chcę i kiedy chcę.

Obróciłam się w jego stronę i spojrzałam mu prosto w oczy. Jego były wyraźnie rozbawione, patrzył na mnie jakbyśmy mieli oboje wspólny sekret i jakby to było bardzo ekscytujące i zabawne. Jeśli do tego, że mamy wspólny sekret mogę przyznać rację, to do tego drugiego mam całkowicie inne zdanie.

-Jestem nowym nauczycielem matematyki, a ty młoda damo spędzisz dzisiaj ze mną dodatkową godzinę- posłał mi szeroki uśmiech hollywoodzkiej gwiazdy filmowej.

Ciekawe czy jak posuwałeś moją matkę, też mówiłeś do niej „młoda damo”.

-To się okażę- warknęłam.

-Tutaj- usłyszałam szept, kiedy zbliżałam się do mojej ławki. Zerknęłam w stronę Czarnego, ale ten była zapatrzony w pustą kartkę przed sobą. Jednak po chwili jego usta znów się poruszyły.

Zajęłam miejsce obok niego przy ścianie. Gdyby ktoś stanął z boku możliwe, że nie dostrzegłby mnie za chłopakiem.

Wyciągnęłam swoje rzeczy i chwyciłam do ręki ołówek. Ostatni raz zerknęłam na Nathana, a potem na Niego. Ten drugi choć tłumaczył coś uczniowi po drugiej strony sali, patrzył na mnie. Podniosłam wyżej głowę i posłałam mu wyzwanie. Kiedy się odwrócił, wróciłam do mojej kartki i mimowolnie nabazgrałam banalne i nic nieznaczące słowo.

„Dziękuję”.

---------------

JESTEM!

Dziękuje wszystkim, którzy czekali cierpliwie na kolejny rozdział. Jestem Wam bardzo wdzięczna, że ze mną zostaliście, choć najchętniej nigdzie bym nie wyjeżdżała i nie zmuszała Was do kilkutygodniowego czekania. Ale już jestem i nie zamierzam wyjeżdżać na dłużej niż weekend.

W ten rozdział jest taki trochę przełomowy. Bynajmniej moim zdaniem. W nim pokazałam Wam trochę innej strony Nathana i Naomi. Jest też tajemniczy On. 

Mam wielkie zaległości u wszystkich. Więc powoli będę się zabierała za ich nadrabianie, bo choć czasami miałam możliwość przeczytania u Was nowego rozdziału, to nie miałam zbytnio czasu ani możliwości by go skomentować i mam nadzieję, że nie jesteście za to na mnie źli.

Kolejny rozdział będzie na początku przyszłego tygodnia, mam nadzieję.

Czekam na Wasze opinie i mam nadzieję, że Wam się podoba.

Do napisania.