13.ENEMY IF FRIEND

ROZDZIAŁ NIESPRAWDZONY

Są takie dni, które nie przynoszę nic szczególnego do naszego życia. Po pewnym czasie nawet ich nie pamiętamy. Są też takie, których wspomnienie pozostaje z nami do końca. Wspomnienia i te dni. To właśnie one nas zmieniają. To właśnie one zmieniły mnie.

Wchodząc do domu nieumyślnie trzasnęłam drzwiami, byłam pewna, że Margot zaraz wyskoczy z kuchni i pośle mi to swoje ostrzegawcze spojrzenie, które zazwyczaj bardziej nas bawiło niż mnie wystraszało. Ją też bawiło, ale nie chciała się przyznać. Pewnie nie mogła.

Rzuciłam torbę w kąt i rozejrzałam się, czekając na pojawienie kobiety. Zmarszczyłam brwi, gdy po kilku minutach nadal się nie pojawiała.

Westchnęłam ciężko i poszłam do kuchni, bo tam najprawdopodobniej można było znaleźć gosposie. Przy wejściu podskoczyłam i uderzyłam w ścianę ponad framugą drzwi. Tak, miałam dobry humor. Ostatnio często miałam dobry humor. Ale kto na moim miejscu by nie miał? Za tydzień był koniec pierwszego semestru, co oznaczało, że zostało mi tylko pół roku i pójdę do liceum. I mimo że ostatnio moja mama trochę dziwnie się zachowywała, a ja zaczynałam mieć podejrzenia co do jej zachowania, udawałam, że wszystko jest dobrze. Tak trzeba było, tego wymagali ludzie.

Usiadłam na blacie mebli obok miejsca, w którym Margot przygotowywała mięso.

-Jak było w szkole?- spytała dziwnie zdenerwowanym głosem, a ja zmarszczyłam brwi. Najwyraźniej rodzice się pokłócili.

Wywróciłam oczami sięgając po czerwone jabłko i wgryzając się w nie.

-Było ok- kiwnęłam głową oszukując, i ją, i siebie.- Gdzie mama?

Po raz kolejny tego dnia rozejrzałam się, a patrząc na salon, nie widziałam w nim matki. Zerknęłam w stronę zegara i zastanowiłam się, czy czasem nie miała wizyty u fryzjera lub kosmetyczki. Lecz nic nie przychodziło mi do głowy.

Przeniosłam wzrok na Margot, która przestała przyprawiać mięso i wciągnęła powietrze, a jej wzrok był wszędzie tylko nie na mojej osobie.

-Margot?- Patrzyłam na nią znacząco, jakby próbując dostać potwierdzenie nie wypowiedzianego pytania.

-Nie możesz... Nie wolno przeszkadzać twojej matce...

Zeskoczyłam z blatu i szybkim krokiem udałam się w stronę schodów. Pokonałam wszystkie schody i skierowałam się do sypialni rodziców, bo mama często lubiła odpoczywać w niej.

Zapukałam do drzwi trzy razy i bez pozwolenia, otworzyłam je. Zatrzymałam się w drzwiach zbyt zszokowana tym widokiem by zrobić cokolwiek innego. Pod pościelą coś się poruszyło, a potem dostrzegłam dwie głowy. Matki i... no właśnie.

Jeśli kiedykolwiek ktoś przyłapał rodziców w TEJ sytuacji, to wie jak to jest. Ale co innego przyłapać matkę z jakimś innym facetem. Zrobiło mi się jednocześnie niedobrze i duszno, a przy okazji słabo. Miałam natychmiastową potrzebę opuszczenia tego domu. Stałam w tych drzwiach jeszcze tylko sekundę.

Nawet nie wiem, kiedy się zerwałam i zaczęłam zbiegać po schodach. Zgarnęłam po drodze moją torbę i wybiegłam z domu, z tyłu słysząc jeszcze głos Margot. Głos, który prosił, bym uważała, jednak teraz nie miało to znaczenia.

Ona naprawdę zdradzała ojca. Myślałam. Myślałam, że to moja durna wyobraźnia, ale to była prawda. Jeszcze w naszym domu, w ich sypialni, wiedząc, że w każdej chwili mogę pojawić się ja albo tata.

Kilka przecznic dalej zatrzymałam się i przyłożyłam do ust wierzch dłoni, próbując nie krzyknąć. Nie płakałam, nie potrafiłabym płakać. To nie była moja wina, ale czułam się teraz jakbym i ja okłamywała ojca. On na to nie zasłużył. On na to po prostu nie zasłużył.

Po chwili ruszyłam dalej czując nadal mdłości i kołatanie serca. Moja pierwsza impreza. Mój pierwszy alkohol. Pierwszy krok matki, by zniszczyć naszą rodzinę.

Stałam otulona silnymi ramionami. Wtulałam się w chłopaka, nawet nie wiem jak długo. Ale na początku w ogóle do mnie nie dochodziło to, że właśnie tak jest. Przez jakiś czas nie czułam i nie słyszałam nic. To tak, jakbym była w jakieś próżni. Jeśli tak można było to przyrównać.

Dopiero później przestałam się tak histerycznie trząść, a drgawki powróciły do swojego normalnego tempa, przypominając mi, że ćpałam. Że ta zawsze będzie przy mnie i będzie pokazywać co zrobiłam samej sobie.

Jeszcze później znów słyszałam i czułam, a kilka minut później. Minut? A może godzin? Naprawdę nie miałam pojęcia. Zorientowałam się, że się do kogoś przytulam. To było tak dziwne uczucie, tak nieznane, a raczej zapomniane. Już nie pamiętałam, jak to jest móc się schować w czyjś ramionach i pomyśleć, że prawdziwy świat nie istnieje, że jest tylko tu i teraz.

W tej samej chwili, gdy pomyślałam to, wyrwałam się z objęć osoby, trzymającej mnie. Nie podniosłam wzroku, nie chciałam wiedzieć kim jest ten ktoś, lecz już wiedziałam. Przez przebyty z nią czas, znałam doskonale perfumy tej osoby. Zaczęłam odsuwać się na bezpieczną odległość, a ręce przysunęłam do klatki piersiowej jakby nie chcąc dopuścić go bliżej.

Zrobiłam jeszcze dwa kroki i od Nathana dzieliły mnie teraz trzy metry. Nie byłam pewna czy na pewno tyle możliwe, że więcej lub nawet mniej. Ale to nie miało większego znaczenia.

-Ty... Ty...- Cholera jasna. Czy musiałam się jąkać? Możliwe, że było to spowodowane bolesną suchością w gardle. A możliwe, że był to po prostu efekt szoku. Dla pewności zrobiłam jeszcze jeden krok w tył i wpadłam plecami na worek. Odskoczyłam przestraszona w bok i przyłożyłam dłoń do czoła. Rozejrzałam się w poszukiwaniu moich zgub, bo na dłoniach miałam jedynie te taśmy, podobno są lepsze od bandaży. Chciałam móc sięgnąć po rękawice, ale te jak na złość musiały leżeć niedaleko Czarnego. Praktycznie tuż u jego stóp. Życie się ze mnie nabija.

On stał oparty o pobliską ścianę z założonymi rękami i wpatrywał się we mnie nieodgadnionym wzrokiem.

-Grey, wysłów się wreszcie.- Jego głos był szorstki, ale miał w sobie nieznaną mi nutę czegoś. Przejechał wzrokiem po całej mojej osobie, a potem zatrzymał się na oczach.

Dłoń zjechała mi po całej twarzy i spoczęła na ustach, a ja sama pokręciłam przecząco głową jakby próbując wyrzucić z niej niechciane wspomnienie. On mnie zniszczył. Zniszczył moją tarczę jedną chwilą. Zniszczył coś, nad czym pracowałam przez kilka lat. Pierwszy raz zawahałam się przy tym, czy czasem on naprawdę kogoś nie zabił lub nie zgwałcił. Pierwszy raz ogarnęły mną wątpliwości.

Czułam się tak, jakby mógł wejść do mojej głowy i zobaczyć o czym myślę. Jakbym była naga, pozbawiona wszystkiego co ukrywało tą osobę w środku. Ale to nie mogło być możliwe. Ona nie mogła żyć. Ona nie żyła!

Po raz kolejny pokręciłam głową, a z moich ust wydobył się dźwięk jakby zgłuszonego krzyku. Zachowywałam się idiotycznie i sama bym to wiedziała, gdybym potrafiła chociaż przez chwilę myśleć.

Był moim wrogiem. Był sprzymierzeńcem.

Wiedziałam o nim dużo. Nie wiedziałam nic.

On.

On wiedział o mnie wszystko. A bynajmniej więcej, niż ktokolwiek inny.

-Ty!- warknęłam, ale nie było w tym chłodu na jaki liczyłam. Nie byłam nawet pewna, czy to usłyszał, bo dłoń nadal była przy ustach. Opuściłam ją, a ona odruchowo zwinęła się w pięść.- Ty gnoju!

Nie no, Grey. Tylko na tyle cię stać? Gnoju? Hahaha

Podniósł prawą brew, jakby nie wierzył w to co usłyszał. Szczerze ja też w to nie wierzyłam.

-Coś ty powiedziała?- Było w tym zdaniu więcej rozbawienia niż złości. No jasne, teraz się ze mnie śmiej. Gnój.

-Ja...- Znów zaczęłam się jąkać. Naprawdę? Jak jakaś idiotka zacznę się zacinać, a moją pewność siebie szlak trafi.- Ja...Ten.. To...

Przymknęłam oczy i wypuściłam powietrze ze świstem. Serce nadal biło mi jak oszalałe, a oddech nie był zbyt równy.

On znalazł moją słabość.

A znając czyjąś słabość, jesteś panem tej osoby.

-Gnój- powtórzyłam ściszonym głosem nadal nie otwierając oczu. Po chwili dodałam pewniej.- Nazwałam cię gnojem, bo to prawda. Tak bardzo cię to bawiło, prawda? Zadowolony z siebie jesteś? Zniszczyłeś coś, co mi pomagało, wiesz?

Uniosłam powieki by na niego spojrzeć, by pokazać, że mówię po raz pierwszy coś naprawdę poważnie.

-Nie pójdziesz dalej, jeśli nie zmierzysz się z własnymi wrogami, z swoimi słabościami i lękami.- Wzruszył ramionami i sięgnął po butelkę z napojem.

-Co ty możesz o tym wiedzieć?- prychnęłam.- Jesteś jak syn dla Matt'a. Twój ojciec pewnie jest o to zazdrosny, ale to tylko jedyny wasz problem w rodzinie. No, oczywiście oprócz tego, że każdy się ciebie boi w szkole. Twoja matka pewnie codziennie zamartwiała się, co się z tobą dzieje, dopóki nie poznałeś Matta, prawda? Tak wyglądało twoje życie. Nic nie wiesz o mnie i o prawdziwych problemach.

Odwróciłam się napięcie i wypuściłam całej powietrze z płuc. Powoli oddalałam się w stronę szatni, kiedy się odezwał.

-Nawet nie wiesz, ile był dał, by znów zobaczyć matkę.

Stanęłam na chwilę i przez moment szukałam drugiego znaczenia w jego wypowiedzi. Pochyliłam głowę, dobrze wiedząc o co mu chodzi. Jego matka nie żyła. Ale ja nie chciałam tej wiedzy.

-------------------

Hej. Pogrubiona czcionka to wspomnienie, w poprzednim rozdziale także ono było, ale teraz poprawiłam czcionkę by wyróżniało się od tekstu.

Wiem, że rozdział jest do du... Dobra, nie dokończę. Zostawiam Wam go do opinii.

Na Wattpad drugi rozdział, a teraz spróbuję wyjaśnić tym, którzy nie rozumieją o co w nim chodzi, nie martwcie się, nie jesteście sami. Ja też jeszcze teraz często nie rozumiem o co chodzi. 

Jest to portal, na którym trzeba założyć konto, żeby cokolwiek można było zrobić. Gdy już ma się to konto, można czytać lub pisać samemu (albo obie te rzeczy) opowiadania i tam wrzucać. Wszystkie ff, opowiadania własne i tłumaczenia. Jest to o tyle fajne, bo każde opowiadanie musi być dodane do poszczególnej kategorii, a z niej dodatkowo do podkategorii. Nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać. To chyba wystarczy, a jeśli ktoś założy tam konto, to pewnie uzyska odpowiedzi na resztę swoich pytań.

Jeśli macie jakieś pytania, to piszcie śmiało.

Do napisania