5. COURAGE IS KILLING ME

Nienawidzę swojego brzucha! Nienawidzę okrągłych znamion, które przypominają o jednym...

Jednak nikt się o tym nie dowie.

-Idziesz potem na studia?- Z rozmyśleń wyrwał mnie czyjś głos.

Obróciłam się na krześle i przeniosłam wzrok na drugi koniec pokoju. To pomieszczenie dzieliła niewidzialna linia, przez którą Kate nie mogła przejść.

Skłamałabym mówiąc, że nie zaskoczyło mnie jej pytanie. Może nie tyle pytanie co to, że się do mnie odezwała. Od kilku dni unikała mnie jak ognia, a mi to w ogóle nie przeszkadzało. Żałowałam w duchu, że ten błogi stan się właśnie zakończył. Chociaż z drugiej strony przez rozmowę mogłabym dowiedzieć się kilku rzeczy i może sekret pani Kujonki.

Wzruszyłam ramionami. 

-Studia wiążą się z książkami- westchnęłam rozwalając się wygodnie.- Nie lubię książek.

-Wolisz filmy?- Co ona taka ciekawska się zrobiła?

-Nie.

-Dlaczego?

-Nie cierpię happy endów- wyjaśniłam powracając do laptopa.

-A wierzysz... w happy end?- spytała ciszej jakby pytała o jakąś tajemnicę.

-Happy end?- upewniłam się marszcząc brwi.- Szczerze..., nie wiem co to jest i chyba raczej życie nie pozwoli mi poznać.

Zielonooka zamilkła.

-Nathan- Stanęłam przy mojej ławce. 

Znów pojawił się na jeden dzień by potem zniknąć na dwa. To nawet ja mam większą frekwencje od niego. Zwłaszcza na mojej "ukochanej" matematyce. 

Czarny zlustrował mnie, choć jego wyraz twarzy był kamienny w oczach można było dostrzec malutki błysk rozbawienia. Ach, no tak już wiem co powie pan Ostry.

-Barbie- powiedział z udawanym entuzjazmem.

A we mnie się zagotowało. Jedno, cholerne słowo. 

Oparłam się o ławkę i spojrzałam na niego.

-Jesteś jedną z ostatnich osób, które mają prawo mnie tak nazywać- stwierdziłam ostro. - Wypierdalaj z mojej ławki.

Z jego ust wydobył się pusty śmiech.

Patrzyłam na niego jak na idiotę. Ten koleś jest na serio popierdzielony. 

A to ja musiałam siedzieć z terapeutami.

-Wiesz- zaczął podnosząc na mnie wzrok.- Tylko jedno w tobie mi nie pasuje, Barbie.

Miałam znudzony wyraz twarzy. Tak, bardzo, ale to bardzo interesowało co we mnie mu nie pasuję.

W klasie rozbrzmiał dźwięk dzwonka,  zaczęli wchodzić ludzie i zajmować swoje miejsca. 

-Matt- wypowiedział jedno słowo.

Podniosłam prawą brew do góry. Co ma Osiłek ze mną wspólnego?

Oprócz tego, że jest moim nowym "tatusiem" to nic.

Rozejrzałam się po sali. Jeszcze nie było profesorki, więc zdecydowałam, że jednak nie zostanę na matmie. Naprawdę nie chciało mi się kolejny raz kłócić z nim o tę cholerną ławkę. Co w niej było takiego wyjątkowego? Nic. Jedynie to, że mogłam przyglądać się każdemu i wiedzieć gdy ktoś patrzy na mnie. Z tego miejsca był idealny widok na całą salę i pewność, że nikt nie będzie przeszkadzał. Nie to co w środkowym rzędzie.

Miałam odejść gdy coś przykuło moją uwagę. Wtedy wiedziałam, że skądś go kojarzę, ale nie przypuszczałam, że to on. Ta sama bluza, jak przyszłam do szkoły to wysiadał z tego samego samochodu. To musiał być on. On?

Jeszcze raz popatrzyłam na Nathana i nie mogłam uwierzyć w swoje odkrycie.

-Mnie też coś w tobie nie pasuje, Czarny- Mój wzrok wędrował z jego bluzy na twarz i  z powrotem.- Może następnym razem jak będziesz na randce z moją "siostrą", wybierzesz lepsze miejsce niż sierociniec.

Na jego twarzy widniało zaskoczenie i wielki znak zapytania. 

Bingo, mam cię Osiłku.

-Odwaga kiedyś cię zabije- wysyczał przez zaciśnięte zęby.

-Nathan- mój ton wskazywał na to, że jestem znudzona.- Ona robi to cały czas. Żadna nowość.

Wzruszyłam ramionami i nim nauczycielka pojawiła się, mnie już dawno nie było. 

No, no siostrzyczko. A wydawałaś się taką grzeczną dziewczynką.

Stałam przed lustrem w łazience i przyglądałam się swojemu ciału z każdej strony. Wpatrywałam się w mój brzuch licząc plamki. Robiłam to prawie codziennie, każdego dnia liczba plamek była taka sama. Żadna nie zniknęła. Zagoiły się, mogłam je dotykać próbując przypomnieć sobie jakikolwiek ból. Lecz w mojej głowie była kompletna pustka, bólu nie było. Był kiedyś, ale odszedł. Dawniej nie umiałam go znieść, dlatego zastępowałam go wszystkim czym mogłam, a przede wszystkim rysowałam. Dużo rysowałam, nawet bardzo dużo. Teraz nie ma nic. Są narkotyki, tabletki, alkohol, papierosy, seks. Nienawiść i gniew. To tyle. Nic więcej, nic mniej.

Inne by zamknęły się w pokoju, płakały do poduszki i użalały się nad sobą. Ja tego zrobiłam, ja tylko liczyłam. Może właśnie dlatego nienawidziłam matematyki, bo liczyłam codziennie i ani razu nie wyszedł inny wynik.

Nienawidzę też litości. Rzygać mi się chcę na widok litości. Może właśnie dlatego zamiast unikać czegoś co mnie zmieniło, ja próbuję to dogonić.

Włożyłam bluzkę i opuściłam łazienkę. Na dzisiaj koniec.

-Mnie wydałaś, a sama zadajesz się z zabójcom i gwałcicielem- patrzyłam prosto w oczy Kate. 

Zaniepokojenie, strach, panika, zaskoczenie. To widziałam w niej.

-On... mi... pomaga- zaczęła nerwowo bawić się palcami.

Prychnęłam.

-I on nic z tego nie ma?-ironia lała się strumieniami.

-Ty tego nie zrozumiesz- opuściła wzrok.

Wywróciłam oczami. Ja wszystko rozumiem, tylko udaję, żeby ludzie myśleli, że jednak są inteligentni. 

-Kate- westchnęłam.- Miłość jest dla słabych...

Pokręciła głową, a loki poruszały się za jej ruchami. 

-On mi pomaga... bo ja jestem inna.

-To żeś Amerykę odkryła- założyłam dłonie na klatce piersiowej. 

Ciekawe czy ona w ogóle wie, że jest kujonem? Może też musi dopiero do tego dojść. Spokojnie dajmy jej trochę czasu, nam się w ogóle nie śpieszy. Nic a nic. Skądże.

-Naomi!- W jej oczach pojawiły się łzy.- Nathan nie jest taki jak mówią o nim. Jest moim przyjacielem mimo, że nie jestem normalna. Teraz jestem pośmiewiskiem szkoły, a gdyby ludzie dowiedzieli się prawdy...

Stanęłam w osłupieniu. O czym do cholery ona mówiła? 

-Naomi ja jestem homoseksualna- wyrzuciła z siebie.

Zaczęłam się śmiać.

-Kate proszę cię, nie rozśmieszaj mnie.- Próbowałam powstrzymać histeryczny chichot.- Po prostu powiedz, że się w nim zakochałaś, a nie wymyślasz historyjki.

-Myślałam, że zrozumiesz- szepnęła i wybiegła z pokoju.

Zdałam sobie sprawę, że to nie był żart. Ona mówiła poważnie, a ja ją wyśmiałam. Powinnam mieć poczucie winy. Nie miałam go.

Jedyne co mnie zastanawiało. Po co oni byli w tym domu dziecka?

Potrząsnęłam głową i zeszłam na dół. 

-Co zrobiłaś Kate?- Matka stała z ręką podpartą o biodro, w drugiej trzymała nóż i gdybym nie wiedziała, że właśnie robiła kolację, mogłabym pomyśleć, iż to groźba.

-Nie będę dzielić pokoju z lesbą- przeszłam obok niej.

-Co?

Jej usta uformowały się w literę "o".

-Wszystkim wam przydałaby się terapia- dodałam.- Znam świetnych psychiatrów

Kobieta chciała coś powiedzieć, ale ja wyszłam do ogrodu. 

Z tyłu domu mieścił się malutki taras i trawnik. Była to jedna czwarta powierzchni mojego dawnego ogrodu, w którym mieścił się wielki basen. Lubiłam pływać, dlatego gdy nie spałam lub nie byłam na imprezie można było mnie znaleźć w basenie. 

Usiadłam na huśtawce ogrodowej i przymknęłam oczy.

-Możesz mi powiedzieć o co chodzi?

-Spytaj się swojej nowej córeczki- warknęłam.- Powinnaś wysłać ją na odział zamknięty, ze mną od razu byś tak zrobiła.

-Czy ty nie jesteś zbyt bezczelna- mamuśka zaczęła się irytować.

-Jeszcze mnie zgwałci w nocy- ciągnęłam z udawanym przerażeniem.

-Okaż trochę tolerancji, Naomi- poczułam jak kobieta siada obok mnie.

-Nie nauczono mnie tolerancji dla innych- odparłam lekko.

-Więc czemu oczekujesz, że ktoś będzie tolerancyjny wobec ciebie?

Otworzyłam oczy i popatrzyłam na nią.

-Nie oczekuję tego.

-Wiem- przytaknęła.- Choć nie wiem dlaczego takie życie wybrałaś.

Wstałam i nim odeszłam, powiedziałam jeszcze:

-Nie życie. To świat bez tolerancji. Wolę go niż ten, w którym każdy oczekuje akceptacji. a sam nie akceptuje innych.

Po godzinie usłyszałam dzwonek do drzwi. Podniosłam się z miejsca i poszłam otworzyć.

-Musimy pogadać- przede mną stał Nathan. Wkurwiony Nathan.

--------------------

No to mamy piątkę. Starałam się napisać trochę dłuższy ten rozdział, ale nie chciałam tż napisać zbyt długiego by was nie zanudzić.

No to chyba tyle. Czekam na wasze opinię.

Do napisania.

Kolejny rozdział 14.06 lub 15.06