4. THIS WILL HELP

Przemierzałam ulice miasteczka czując coraz większy ból w stopach. Ale czemu mam się dziwić? W końcu chodzę po tym durnym mieście już trzy godziny w poszukiwaniu jakiegokolwiek sklepu, który sprzeda mi paczkę papierosów. Mam jakąś kasę i starczy ona na jedną paczkę, ale nagle wszyscy sprzedawcy stali się odpowiedzialnymi obywatelami i nie sprzedadzą mi papierosów do  puki nie udowodnię, że mam dwadzieścia jeden lat.

Mogłabym po prostu wrócić do domu i chociaż przeprać szpilki na jakieś trampki, ale nie zamierzałam tam wracać. Na pewno nie dzisiaj.
Rozejrzałam się dookoła. Dochodziła ósma, a ruch uliczny nie był zbyt duży. Na ulicy nie było korków, tylko co kilka minut przejeżdżały może dwa samochody. Wyjątkiem były światła gdzie aut było może z pięć po każdej stronie. Całe to miasto właśnie tak wyglądało, no tutaj był ruch jeszcze mniejszy niż gdzie indziej. Było tu zupełnie inaczej niż w Los Angeles, które jest oddalone o nieco ponad sto kilometrów. Mieszkam tu dwanaście dni, a jeszcze ani razu nie słyszałam strzelaniny. Można byłoby rzec, iż to miejsce jest oazą spokoju taką samą jak Osiłek. Jednak nawet te mniejsze i spokojniejsze miasta mają swoje tajemnicę.
Mijałam właśnie sierociniec gdy główne drzwi się otworzyły i zobaczyłam jak z budynku wychodzi Kate. Rozmawiała z jakimś chłopakiem, jednak nie mogłam rozpoznać kim był, ponieważ miał kaptur na głowie, który zasłaniał większą część twarzy, a na resztę dawał cień. Mogłam jednak stwierdzić, że był bardzo wysoki i kogoś mi przypominał, tylko za cholerę nie wiedziałam kogo.
Nie zauważając mnie wsiedli do czarnego samochodu i odjechali. Spojrzałam ostatni raz na budynek i uśmiechnęłam się pod nosem. Byłam pewna, że Kate tu wróci w odpowiednim dniu. Było też pewne, że ja się tu znajdę. W tym samym czasie i dniu. Nie wierzyłam, że blondynka była aż tak dobra by spędzać czas w sierocińcu. Zwłaszcza jeśli nie była sama.
Odpłacę się, siostrzyczko. Pożałujesz, że mnie wydałaś.
 -Może cię podwieźć?- kilka minut później jakiś samochód się obok mnie zatrzymał.
Nie wiedziałam co to za marka, ale był to model ze składanym dachem,. który w tej chwili był schowany. Za kierownicą siedział blondyn z uśmiechem na ustach, który mówił wszystko.
Miałam zamiar go zignorować, ale stwierdziłam, że i tak nie wrócę dziś do domu. Czemu więc nie miałaby poznać nowych ludzi? Oczywiście pomijając fakt, że już jutro nie będę pamiętać jak się on nazywał.
-U mnie czy u ciebie?- postanowiłam się nim zabawić.
Zobaczyłam w jego oczach coś na wzór zwycięstwa.
Przyjrzałam się mu. Wyglądał na góra dziewiętnaście lat, miał błękitne oczy, a blond włosy postawione na żelu. Typ Kena, który wydawał mi się znajomy. Pewnie chodzimy do tej samej szkoły.
Chłopak zaśmiał się próbując ukryć zaskoczenie. Wpatrywał się we mnie płonącymi oczami.
-Masz ochotę na imprezę?- zaproponował.- Kumpel urządza domówkę.
Podniosłam prawą brew do góry. Podeszłam do samochodu i chwyciłam za klamkę.
-Thomas- przedstawił się, gdy zajęłam miejsce.
Uśmiechnęłam się z kpiną.
-Przecież oboje dobrze wiemy, że do jutra nie będziemy pamiętać swoich imion- stwierdziłam zakładając nogę na nogę.
-Gdzie byłaś całą noc?- matka naskoczyła na mnie gdy tylko pojawiłam się na dole.
Zignorowałam ją i ruszyłam w kierunku kuchni.
-Naomi!- krzyknęła za mną.
Westchnęłam ciężko i wyciągnęłam z lodówki butelkę wody. Usłyszałam jak kobieta przyszła za mną i stanęła w wejściu. Obróciłam się w jej stronę.
-Dobrze wiesz gdzie byłam, co robiłam- mruknęłam wzruszając ramionami.- Nie będę powtarzać tego samego po każdej nocy niespędzonej w domu.
 -Masz siedemnaście lat- przypomniała, a w jej oczach pojawił się smutek, który nie zrobił na mnie najmniejszego wrażenia. - Chcesz sobie zniszczyć życie? Czy ty chociaż wiesz jak miał ostatni chłopak na imię?
-Nie- powiedziałam tonem jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie.
-Upadasz na dno- stwierdziła.
-Do ciebie mi daleko- odparłam lodowatym tonem i wyminęłam ją.
Weszłam do pokoju i trzasnęłam za sobą drzwiami. Podeszłam do mojego biurka i zrzuciłam wszystko co na nim było. Teraz pełno kartek i kilka książek leżało na ziemi, a wśród nich mój telefon i zdjęcie, na którym jestem z tatą.
Wzięłam głęboki oddech i przykucnęłam. Wzięłam do ręki ramkę i spojrzałam na zdjęcie. Było to zdjęcie z zakończenia gimnazjum. Wtedy ojciec pojawił się w szkole po raz ostatni nieobowiązkowo, kilkanaście miesięcy później pedagog i psycholog szkolny wzywali go praktycznie co miesiąc. Jednak zazwyczaj w szkole zjawiała się matka i udawała idealnego rodzica.
Odłożyłam zdjęcie na biurko, a resztę zostawiłam tak jak leżała. Położyłam się na łóżku i po raz kolejny spróbowałam się dodzwonić do taty. Żałowałam, że nie mogłam wziąć samochodu i pojechać do LA. 

Przymknęłam oczy i patrząc na to, że była wczesna godzina, a ja miałam za sobą nieprzespaną noc, po prostu zasnęłam.

-Nie jestem twoją sekretarką- przypomniałam Matt'owi stojąc pod szarym budynkiem, w którym mieściła się jego siłownia.

Mężczyzna właśnie przeglądał papiery, które mu przyniosłam, bo on ich zapomniał. Ta... akurat wtedy, gdy zamierzałam dowiedzieć się po co jego córka pojawia się w sierocińcu. 

Założyłam dłonie na klatce piersiowej i zaczęłam stukać nerwowo obcasem. 

-Jak zrobisz raz coś pożytecznego to ci się nic nie stanie- stwierdził podnosząc wzrok znad papierów. 

Udałam, że tego nie słyszę. Przejechałam wzrokiem po otoczeniu.

-Co tam robicie?- spytałam cicho wskazując na wejście.

Podniósł zaskoczony brew, a potem zmarszczył je. Przyglądał mi się i pewnie zastanawiał czy powiedziałam to na prawdę.

-Nic co by cię zainteresowało- mruknął i powrócił do przeglądania teczki.

Pokręciłam głową i wyciągnęłam z kieszeni paczkę papierosów, którą kupił mi tamtego dnia ten blondyn. Wzięłam jeden i odpaliłam go.

-Nie powinnaś palić- zwrócił mi uwagę.

-Nie powinnam żyć, a nadal jestem- wzruszyłam ramionami.- A ty nie powinieneś rozpierdalać czyjejś rodziny.

-Jeśli będziesz chciała pomocy, przyjdź tutaj- oznajmił.- Twoja matka się nie dowie.

-To, że udaję idiotkę, nie oznacza, że nią jestem- powiedziałam.

-Nie przyjdziesz do mnie, ani dla mnie- zapewnił.- Przyjdziesz dla siebie i do miejsca, które pomaga wielu ludziom.

-Siłownia nie pomoże mi- mruknęłam i odeszłam.

Nie zamierzałam tutaj przychodzić. Jeszcze miałam trochę rozumu i wiedziałam, że nie wolno ufać nikomu z domu. 

---------------
 Taki trochę nudny ten rozdział. Przepraszam.
Mam nadzieję, że mimo wszystko skomentujecie go.
Jeśli macie jakieś pytania to zapraszam tu ---------> ASK
Kolejny rozdział ukarzę się 07.06 lub 08.06
Do napisania