16.DECISION

Najgorsze jest, gdy inni wcinają się do twojego życia. Robią to dlatego, że nie podoba im się ich życie i nie mają co z sobą zrobić, więc szukają błędów w drugiej osobie. Najlepsze w takim momencie jest odcięcie i milczenie. W końcu im się znudzi, a jeśli nie... Zawsze możesz pokazać na co tak naprawdę cię stać.

Wszystko uległo zmianie, nic nie było takie jak wcześniej. Choć może to złe określenie. Wszystko wróciło do normy, to jest dużo lepsza wersja. Jednak nadal to nie było prawdą. Bo już nie brałam, czułam głód, ale próbowałam go ignorować. Przesiadywałam przed biurkiem każdego wieczora i szkicowałam, zamiast upijać się na imprezach.

Więc dlaczego wróciło do normy? Tak się stało, bo teraz każdy dzień zaczął się z sobą zlewać, tworząc po prostu nic. Nie wnosząc do życia czegokolwiek szczególnego. Każdy dzień stawał się monotonią, zmieniającą się cyfrą w kalendarzu. Niczym więcej.

Wsunęłam na stopy trampki, odsunęłam włosy za ucho i zbiegłam po schodach, jednak torba wypadła mi z dłoni, a cała jej zawartość rozsypała się po podłodze. Westchnęłam ciężko i pokręciłam głową z rezygnacją.

-Cholera jasna- warknęłam pod nosem i przykucnęłam, by pozbierać swoje rzeczy. Już widziałam zadowoloną minę McCartneya, gdy znowu się spóźnię.

Z złością ogarniającą mnie od środka, zaczęłam upychać drobiazgi do torby. Po chwili dostrzegłam jakiś ruch i cień, który uklękła tuz obok mnie, a druga para rąk zaczęła mi pomagać.

Przymknęłam powieki, a potem uniosłam wzrok, chociaż doskonale wiedziałam, kto się tu znajduje. Przed oczami miałam blond czuprynę Kate. Jeszcze tego mi brakowało.

-Zostaw to- ponownie z mojego gardła wydobył się warknięcie. Wyrwałam dziewczynie rzeczy z rąk, a potem podniosłam się i nim zdążyła zareagować, opuściłam dom.

Słyszałam jak za mną biegnie. Jak próbuje mnie dogonić i woła, żebym zwolniła. Żebym pozwoliła na rozmowę. Nie zrobiłam nic z tych rzeczy. Biegłam dalej, coraz bardziej zastawiając ją w tyle, coraz szybciej, by uciec od rozmowy. Nie myślałam już o niczym, nie zastanawiałam się, nie gdybałam. Chciałam tylko, żeby ten dzień już się zakończył.

Nie miałam ochoty już na nic.

Nie rozmawiałam z nią od prawie dwóch tygodni. Tyle samo minęło od incydentu z Nathanem i tyle samo, odkąd przestałam chodzić na siłownię. Tamte kilka tygodni zaczynało się stawać tylko niewyraźnym wspomnieniem, któremu nie pozwalałam, by mi przeszkadzało. Zaczęłam już sobie wmawiać, że było to tylko sen, choć doskonale wiedziałam, że tak nie było. I nic tego nie zmieni.

Zwolniłam dopiero dwie przecznice przed szkołą. Minął mnie żółty autobus, w którym pewnie siedziała blondynka i kilka samochodów należących do innych uczniów.

Rozejrzałam się uważnie i próbowałam uregulować oddech. Spojrzałam na zegarek, miałam jeszcze pięć minut do rozpoczęcia lekcji. Wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam butelkę z wodą, by opróżnić ją w jednej piątej.

Pokonałam resztę drogi, przeszłam przez parking, by móc wbiec po schodach, a potem odnaleźć się w środku budynku. Już na zewnątrz było słychać rozmowy i śmiech nastolatków, jednak w szkole ten dźwięk był dużo głośniejszy i jak zwykle przywitał moją osobę.

Dzieciaki chyba już przyzwyczaiły się do mojej osoby, bo teraz tylko nieliczni zwracali uwagę na moją obecność. Ja nadal ich wszystkich miałam szczerze w dupie.

Przeszłam przez prawie całą szkolę i dotarłam do sali z matmy dwie minuty po dzwonku. McCartney jak zwykle uważnie mnie obserwował, groził spojrzeniem. Ostrzegał, jednak nie zbliżał się. Miałam ochotę wystawić mu środkowy palec, ale wtedy dałabym mu do zrozumienia, że zauważam jego znaki, a wtedy byłoby źle.

Nathan siedział w swojej ławce i chyba myślał, bo nie szkicował, tylko wpatrywał się w okno. Nie zauważył mojego przyjścia, a może udał. Żył tak, jakby nic się nie wydarzyło. Żył tak, jakbym nie istniała i nie była już Barbie. Zmienił mnie i teraz zachowywał się w stosunku do mnie, jak do reszty dziewczyn w szkole. Jakbym była normalna, bezproblemowa i bała się jego osoby. Jakbym już nie była sobą.

Na następnej lekcji usiadłam jak najdalej od Kate. Wiedziałam, że chciała, bym usiadła obok niej, lecz udałam, że nawet jej nie widziałam.

Tak, to właśnie kolejny dzień mojej monotonii.

Wchodząc do domu rzuciłam klucze na szafkę. Położyłam torbę w salonie i powędrowałam do kuchni. Nastawiłam wodę, wsypałam do kubka kawę i zaczekałam aż będę mogła napić się napoju. Zsunęłam gumkę z nadgarstka i związałam włosy w kucyk, by nie przeszkadzały mi. Wszystkie te czynności robiłam odruchowo będąc myślami gdzieś indziej.

Matki nie było, znalazła prace w jakimś supermarkecie na kasie i spędzała w pracy po dziesięć godzin dziennie. Szkoda, że większość z tego czasu spędzałam w szkole.

Wyciągnęłam miskę oraz zupkę chińską. Rozgniotłam makaron i wrzuciłam zawartość opakowania do miski.

-Naomi musimy porozmawiać.- Usłyszałam za sobą.

Usiadłam przy stole i zanim mój obiad miał się zrobić, piłam kawę. Nie patrzyłam na Matt'a, bo uważałam, że nie mamy o czym rozmawiać.

Odsunął krzesło i usiadł na nim, a ja się zastanawiałam czy ten słaby mebel wytrzyma jego ciężar. A jeśli tak, to na jak długo.

-Popadłaś z jednej skrajności w skrajność- zaczął spokojnym tonem gestykulując przy tym dłońmi.

Kiwałam głową, a w międzyczasie mieszałam łyżką w zupie. Gówno wiedział. Jeśli chce dawać wykłady ludziom, to niech idzie pracować za psychologa, a nie zawraca mi dupę.

-Jak będę miała ochotę na wizytę u psychologa, to zapiszę się do poradni.- Odepchnęłam od siebie naczynie, chwyciłam kubek i poszłam do pokoju. Odechciało mi się jeść.

-Mi!

Głos Kate dochodził z przedpokoju. Zerknęłam na zegarek. No tak, wróciła z domu dziecka, jakby inaczej.

Zrobiłam linie na kartce, ale za mocno wcisnęłam ołówek i powstała dziura. Wywróciłam oczami i wypuściłam powietrze z ust. Kolejna kartka do kosza, a raczej obok niego, bo on sam był już zapełniony.

Drzwi otworzyły się, a ona pokonała dzielącą nas odległość.

Nie wypowiedziałam słowa.

Rzuciłam pisakiem, a ten odbił się o blat biurka, spadł na ziemię i przeturlał się jeszcze kilka centymetrów.

-Co się z tobą dzieje?- Przysiadła na skraju mebla i popatrzyła na mnie wyczekująco. Wzruszyłam ramionami, bo cóż innego miałam zrobić? No właśnie. Nic. Po raz kolejny nic, bo tylko to pozostało i tylko tego trzeba się trzymać. Więc:

-Nic- odburknęłam i sięgnęłam po blok, ale jej ręka mi w tym przeszkodziła. Pierwszy raz widziałam taką determinacje i upór na jej twarzy, że aż mnie to zaskoczyło. Zmarszczyłam brwi i upewniłam się, że moje usta są zamknięte.

-Puść ten blok- syknęłam.

-Zależy ci na nim- Wypowiadając to słowo patrzyła mi w oczy. Szkoda, że nie mogła dostrzec żadnej zmiany.

-Nie zależy mi na nikim- zaprzeczyłam i podniosłam się z miejsca, w celu zakończenia rozmowy.

-Zmieniłaś się, Mi- zauważyła.- Ale ktoś musiał cię do tego przekonać.

Zacisnęłam dłonie w pięści, a moje zęby zazgrzytały.

-Kurwa mać!- podniosłam ton.- Czy jesteś taka tempa?! Dziecko by zrozumiało, że nie chce gadać z kimkolwiek. Ja pierdolę, sami mieliście do mnie pretensje, że ćpam, a teraz co?! Nie zmieniłam się i niech dotrze to do waszych popierdzielonych łbów!

Upór zamienił się w zaskoczenie i ból na jej twarzy, jednak ja nic sobie z tego nie robiłam. Nie odzywałam się, nie pasowało im. To niech się wreszcie zdecydują, czego do cholery chcą. Nie jestem dziewczynką, która zrobi wszystko co podoba się innym i chyba w końcu trzeba im o tym przypomnieć.

Wściekła sięgnęłam po torbę, a potem wyszłam z pokoju, trzaskając drzwiami. Nie wiedziałam gdzie spędzę tą noc, może już w ogóle nie miałam wrócić. Schowałam pięści do kieszeni i ruszyłam przed siebie, mimo lęku, kiełkującego we mnie.

Mimo gorącego klimatu Kalifornii, dzisiejszy wieczór był dość chłodny, a mi było coraz zimniej. Słońce było już prawie niewidoczne na niebie i tylko kilkanaście minut dzieliło od jego całkowitego zniknięcia. Żałowałam, że nie wzięłam nawet bluzy, ale byłam zbyt zdenerwowana by myśleć o zimnie, a jeszcze jakiś czas temu w ogóle je czuć.

Jak zwykle rozglądałam się w czasie marszu, by jak najwięcej zapamiętać. Może i było to małe miasteczko, ale wiedziałam, że mogłam pójść dużo dalej i nie patrzeć na to ile kilometrów jestem od domu. Jak na razie byłam w znajomej okolicy, niebezpiecznie blisko miejsca, do którego nie chciałam iść.

W pewnym momencie przechodziłam przez ulicę, a zza zakrętu wyłonił się samochód, pędzący prosto na mnie. Nie nacisnął klaksonu, słyszałam tylko ryk silnika, który pracował na pełnych obrotach. Samochód nie jeździł prosto, więc zapewne kierowca nie był trzeźwy, ale ja nie ruszyłam się. Dopiero po czasie doszło do mnie co tak właściwie się dzieje i w normalnej sytuacji uderzyłabym głową w ścianę, bo zachowywałam się jak te wszystkie idiotki, w filmach.

Po chwili poczułam mocne szarpnięcie w tył i poleciałam prosto na plecy. Dosłownie sekundę później auto przejechało w miejscu, gdzie wtedy stałam.

Wypuściłam powietrze ze świstem i powoli podniosłam się z ziemi. Otrzepałam ciuchy z żwiru, udając, że to co się przed momentem stało, nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Ot, jakiś pijany koleś chciał mnie potrącić, bo stałam jak idiotka na środku drogi. Kto by się tam przejmował?

Zerknęłam w stronę, gdzie zniknął facet, a może kobieta?, nie zatrzymał się. Czyżby mnie nie zauważył?

Wzruszyłam ramionami i dopiero w tym momencie odwróciłam się do osoby, która uratowała mi tyłek. Mina mi zrzedła, gdy zauważyłam Nathana, stojącego z założonymi rękami i wpatrującego się we mnie gniewnym wzrokiem.

-Potrzebujesz adrenaliny do życia?!- podniósł na mnie głos swym lodowatym tonem.

Nie rozumiałam dlaczego aż tak bardzo się tym przejmuje.

-Wystarczy mi spotkanie z tobą, to zapewnia mi dawkę adrenaliny na całe życie- odparłam obojętnym tonem i obróciłam się by odejść. Powoli dochodziło do mnie, co mogło się wydarzyć, ale dopóki byłam w szoku, zamierzałam wykorzystać ten czas na ucieczkę.

Uścisk jego dłoni na moim przedramieniu, utrudnił mi to i zmusił do zatrzymania. Nie próbowałam się wyrwać, bo nie miało to żadnego sensu.

-Powiedz, że nie chcesz mnie już więcej widzieć, a zniknę z twojego życia na zawsze.- Popatrzył mi prosto w oczy. Zszokowała mnie jego wypowiedz. Kilka razy otwierałam usta i zamykałam je, jakbym była rybą, nie wiedziałam, co miałam powiedzieć.

Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc go. To on zachowywał się jak chory psychicznie, to on udawał, że mnie nie zna, a teraz mówi takie coś.

Moja monotonność została zakończona.

-----------------------

Nie poszłam dzisiaj do szkoły i wykorzystałam ten czas na napisanie rozdziału. Próbowałam go napisać wcześniej, ale żadna wersja mi się nie podobała, a przy okazji gdy tylko wracam do szkoły nie mam siły na nic. Głowa boli mnie niemiłosiernie i jestem ogólnie padnięta.

Mam zaległości, znowu. Przepraszam. Nadrobię je.

Mam nadzieję, że chociaż odrobinę podoba Wam się ten rozdział, bo dla mnie samej jest on co najmniej dziwny.

Czekam na Wasze opinie.

Do napisania.