2. PRESENT SHARP...

Wychodziłam z jednego z moich więzień, gdy jakiś idiota na mnie wpadł. Tylko cudem się nie przewróciłam.

-Do cholery- podniosłam ton- Patrz jak ła...

Podniosłam wzrok i na sekundę zamilkłam. Chłopak wpatrywał się we mnie czarnymi oczami, od których bił chłód i agresja na kilometr. Twarz nie wykazywała jakichkolwiek uczuć, ale zauważyłam, że szczękę miał mocniej zaciśniętą.

Przejechałam wzrokiem po jego ciele i stwierdziłam, że ma minimum metr dziewięćdziesiąt wzrostu i pewnie każdy wieczór spędza na siłowni.Włosy miały praktycznie ten sam odcień co oczy, a jego skóra była delikatnie opalona.

-Uważaj jak chodzisz... Barbie- syknął z odrazą.

Założyłam dłonie na klatce piersiowej.

-Uważam- odwzajemniłam jego ton.- Tylko jakiś idiota na mnie wpadł.

Spojrzał na mnie morderczym wzrokiem.

-Dziwka- mruknął wymijając mnie.

-Miło mi, jestem Naomi- odpowiedziałam z sarkazmem i ruszyłam przed siebie.

Zamykając drzwi umyślnie trzasnęłam drzwiami. Byłam wściekła i wiedziałam, że moje zachowanie zdenerwuje matkę, z czego byłabym zadowolona.

Musiałam wracać ze szkoły pieszo. PIESZO. Na wysokich obcasach.

Rzuciłam torebkę na kanapę w salonie i skierowałam się do kuchni. Matka stała tyłem do mnie i kroiła paprykę. 

-Jak było w szkole?- rzuciła mi pytające spojrzenie.

Otworzyłam szafkę, wyciągnęłam z niej kubek i wsypałam do niego dwie łyżeczki kawy.

-Po co zadajesz pytania, skoro odpowiedzi na nie cię nie interesują?- spytałam retorycznie i wlałam wrzątek do naczynia.

Wzięłam kubek i zamierzałam wyjść. Ostatnie czego chciałam to rozmowy z matką na temat szkoły. W ogóle nie miałam ochoty z nią rozmawiać, a w szczególności o więzieniu zwanym szkołą. 

Chociaż szczerze powiedziawszy tutaj też byłam w więzieniu. Już pierwszego dnia matka oznajmiła mi, że nie mogę wychodzić po ósmej. Tak, pomarzyć sobie może. 

-Naomi- jęknęła.

Z udawanym spokojem odstawiłam naczynie na stół i spojrzałam na kobietę. Pierwszy raz chciałam wyjść i się nie kłócić, ale ona chyba tego nie rozumiała.

-Co mam ci, kurwa powiedzieć, hm?!- nie wytrzymałam.- Że w szkole jest wspaniale, mam nowych przyjaciół i nic lepszego niż przeprowadzka nie mogło mnie spotkać?! Tak, to chcesz usłyszeć?!

Zielonooka patrzyła na mnie wzrokiem, który mówił sam za siebie. Ponownie ją zawiodłam, ponownie nie byłam tak dobra jak jej nowa córka. 

Jedna rzecz, która nie dawała mi spokoju, to dlaczego mnie nie zostawiła. Wyraźnie psułam jej pomysł idealnej rodziny. 

-Dlaczego nie dajesz sobie pomóc?-zapytała cicho.- Robimy wszystko by ci pomóc.

-A może ja nie chcę waszej pomocy, co?! Nie chcę tej twojej idealnej rodziny, nie umiesz tego zrozumieć? Chcę do LA, do starego liceum i jak najdalej od twojego nowego faceta i jego córki. Chcę jak najdalej od ciebie- podkreśliłam ostatnie zdanie.

Odwróciłam się i opuściłam kuchnie. Moje ciało całe się trzęsło. 

Gdy weszłam do pokoju, moja idealna "siostrzyczka" już siedziała grzecznie przy książkach. Prychnęłam pod nosem i poszłam na moją stronę tego pomieszczenia. 

-Mama cię woła- skłamałam.

Blondynka spojrzała na mnie niepewnie i po chwili już jej nie było. Szybko podeszłam do łóżka i wyciągnęłam spod materaca pudełko z tabletkami. Nie chciałam by Kujonka znów widziała gdy coś zażywam. Wystarczy, że widziała jak wciągam. 

Wysypałam na dłoń kilka "cukierków" i wrzuciłam je do gardła. Wzięłam łyk wody i odchyliłam głowę do tyłu. 

Rzuciłam się na łóżko i przytuliłam do poduszki. Zastanawiałam się ile musiałabym wciągnąć by się zabić. Byłam pewna, że tyle ile mam na pewno by wystarczało. Mogłam to zrobić, ale wtedy nigdy nie dowiedziałabym się gdzie jest mój ojciec i dlaczego się do mnie nie odzywa.

Po chwili uspokojona dałam się porwać objęciom Morfeusza. 

W tej dziurze byłam już ponad tydzień. Dziewięć dni przebywając z idealną rodziną. Łysol, który naprawdę nazywał się Matt, myślał, że może zastąpić mi ojca. Rozkazywał mi jakbym była jego córką, oczywiście Kate była jego oczkiem w głowie. 

Do szkoły musiałam chodzić pieszo. Wolałam to niż towarzystwo Kate i żółtą limuzynę, w której zawsze śmierdziało.

Pokręciłam głową i weszłam do sali matematycznej. Pierwszy raz odkąd chodzę do tej szkoły nie spóźniłam się, a wręcz przeciwnie. Przyszłam wcześniej i już tego żałowałam. 

Zajęłam swoje miejsce i ostatni raz spróbowałam zadzwonić do ojca. Jakby inaczej, nie odebrał. Może zmienił numer. To było bardzo prawdopodobne, tylko dlaczego przestał się do mnie odzywać?

Wzięłam głęboki oddech i wyciągnęłam z torebki notes oraz długopis i ołówek. Przyszłam wcześniej, ale to nie oznacza, że nagle zacznę się uczyć. 

Moje rysunki zawsze budziły przerażenie w matce. A to dlatego, że nie były kolorowe i nie pokazywały radosnych chwil. Nigdy nie rysowałam gdy byłam szczęśliwa, robiłam to tylko wtedy gdy było źle. 

W pewnym momencie coś, a raczej ktoś, zasłonił mi światło. 

-Ja tu siedzę- usłyszałam niski, lekko zachrypnięty głos, który od razu poznałam. 

Dobrze pamiętałam ton jego głosu, gdy nazwał mnie Barbie. Podniosłam wzrok na niego. Był ubrany cały na czarno, a w dłoni trzymał mój długopis. 

Wzruszyłam ramionami i powróciłam do przerwanej czynności. Szkicując zastanowiłam się czy chłopak nie należy do jakieś sekty. Nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się to prawdą.

-Byłam tu pierwsza- fuknęłam równie chłodnym tonem co on, gdy ten nadal stał przy ławce.

Czarny pochylił się i mogłam poczuć mocny zapach jego perfum. 

-Posłuchaj panienko...

-Naomi- syknęłam poprawiając go.

Przewrócił oczami wyraźnie zirytowany.

-Każdy w tej klasie boi się chociaż do mnie odezwać, rozumiesz?- stwierdził pewnym głosem.

-Nie jestem każdy- mruknęłam ponownie mu przerywając. Czekaj, to robiło się coraz zabawniejsze.

Chłopak zacisnął dłonie w pięści. Nie wiem czy próbował się uspokoić, czy może spowodować żebym zaczęła się bać, ale byłam pewna jednego. Ani jedno, ani drugie mu nie wyszło.

-Może jak posłuchasz innych plastików to zaczniesz- oznajmił ściszonym głosem.- A teraz zabierz stąd swoją dupę, albo ci w tym pomogę.

-Grozisz czy pytasz?- podniosłam prawą brew do góry.

-Ostrzegam.

Zmarszczyłam czoło i przeniosłam wzrok na moją kartkę. Przerzuciłam ją i zaczęłam bazgrać na nowej. 

-Nathan mógłbyś usiąść?- czy się przesłyszałam, czy usłyszałam lęk w głosie profesorki?

Zaciekawiona spojrzałam nią, a ona usilnie próbowała nie patrzeć na chłopaka. Zaśmiałam się pod nosem.

-Chyba nie chcesz by matematyczka dostała zawału?- spytał.

Przeniosłam na niego wzrok.

-Nie będzie mi jej żal- ponownie wzruszyłam ramionami.

-Pożałujesz tego- szepnął i usiadł ławkę obok.

-Już nie umiem się tego doczekać- odparłam z sarkazmem jednocześnie kończąc naszą wymianę zdań.

 Nauczycielka przygląda mi się chwilę, a potem zaczęła prowadzić lekcje. 

-Radziłabym ci trzymać się z daleka od Sharp'a- usłyszałam, gdy lekcja się skończyła.

Rudowłosa dziewczyna stała przede mną i patrzyła na mnie niepewnie. Uśmiechnęłam się delikatnie.

-Ty tak do żartów, czy on naprawdę nazywa się Ostry?- spytałam obojętnie.

Widziałam zmieszanie na jej twarzy. Pewnie nie takiej reakcji się spodziewała. Dziewczyna kiwnęła głową.

-Dobra ty mi powiesz czemu mam się trzymać od niego z daleka, potem dasz mi spokój, a ja nie wspomnę mu, że go obgadujesz, co?- zaproponowałam.

-Ja..Jasne. On był w poprawczaku podobno za zabójstwo i gwałt- szepnęła drżącym głosem.- Podobno chodzi na ustawki. Ale jak było naprawdę tego nikt nie wie.

-I to jest aż takie straszny, że wszyscy trzęsą dupą ze strachu, gdy tylko się pojawia?- ci ludzie coraz bardziej mnie zaskakiwali. 

Tak, ona znów była zdziwiona moją reakcją. Pokręciłam głową i nie żegnając się odeszłam. Ciekawe jakby zareagowali, gdyby dowiedzieli się prawdy o mnie.

Westchnęłam ciężko. Nie, nikt nie mógł się o tym dowiedzieć. 

 --------------------

 No to Nathan pojawił się. Jak wam podoba się jego osoba? I ogólnie co sądzicie o rozdziale?

Czekam na wasze opinie.

Do napisania.

PS. Kolejny rozdział ukarzę się 24.05. lub 25.05.