17.FLEE

Wiem, że zaczęłam biec, że chciałam uciec od podjętej decyzji. Biegłam ile miałam sił w nogach, by być jak najdalej od wszystkiego co jest mi znajome. Moje stopy praktycznie nie stykały się z ziemią. Dzięki ucieczce mogłam latać i śnić. Dzięki niej byłam bezpieczna. Nie bałam się.

Biegłam, by uciec od życia. Ale ono upomniało się o mnie.

Nie miałam pojęcia, w jaki sposób udało mi się dotrzeć do domu. Nie widziałam ludzi, którzy mnie mijali. Nie widziałam drogi przede mną. Nie słyszałam żadnych dźwięków, nie odbierałam żadnych bodźców ze środowiska, a mimo tego nadal byłam w stanie się poruszać. Biec. A może nie. Inaczej.

Ja nie byłam w stanie się zatrzymać, zapomniałam jak się to robi i zrozumiałam, że zapomniałam jak się żyje. Bo teraz. Uciekając, próbując schować się nie byłam pewna, czy potrafiłam oddychać. Mimo, że biegłam stałam w miejscu. Teraz to ja goniłam życie, goniłam szanse na normalność. Lecz byłam za wolna. Za dumna, bezkompromisowa, bezuczuciowa.

-Chcę, byś zniknął z mojego życia- odparłam usilnie próbując znaleźć nieistniejącą rzecz w torebce. Nie podnosiłam wzroku, nie patrzyłam na niego. Czekałam aż odejdzie, bo ja nie byłam w stanie tego zrobić.

-Jesteś pewna?- spytał dziwnym, nieznanym mi dotąd tonem.

Zerknęłam na niego. Stał w luźnej pozie, lecz dostrzegłam, że ma napięte mięśnie. Wyczekiwał mojej odpowiedzi.

-A czemu miałabym nie być?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie i wzruszyłam ramionami. Zacisnęłam dłonie na rzeczy, którą trzymałam.- Co ty sobie myślisz?!

Wyraźnie zaskoczyłam go tym pytaniem. Nie spodziewał się go i przez moment stracił z twarzy swoją maskę. Zaczynał mnie irytować. Zaskoczenie jakie wcześniej mi towarzyszyło, już dawno odeszło. Nie zamierzałam ponownie dać mu wygrać i dyktować zasady. Nikt nie będzie mi mówił, co mam robić i jak się zachowywać. A on właśnie to robił. Ustalał reguły, a na nich opierała się nasza relacja. Kiedy Sharp jest w humorze, istniejesz dla niego. Kiedy nie jest, wyrzuca cię bez podania wytłumaczenia. Jeszcze w innej sytuacji, chce sprawować kontrole nad twoim życiem. No bez jaj! Takie gierki to nie ze mną.

Zrobiłam krok w jego stronę i spojrzałam mu w oczy.

-Sharp ja się nie dam tak łatwo oszukać- warknęłam.- Myślisz, że kupię tą historyjkę z podjęciem decyzji?

Przejrzałam go. Musiałam go przejrzeć! Przecież w innym wypadku nie wygadywałby takich głupot! Nie jesteśmy w jakimś „love story”, do cholery.

Szturchnęłam go palcem w klatkę piersiową.

-Oboje dobrze wiemy, że nie jesteśmy zdolni nawet do przyjaźni- powiedziałam spokojniejszym głosem.- Więc przestań zachowywać się jakby ci odbiło i jakbym była dla ciebie kimś ważnym. Dobrze wiem, że wszystko co robiłeś, było z rozkazu Matt'a.

Obróciłam się na pięcie i nie czekając na jego odpowiedź odeszłam. Dopiero w biegu zdałam sobie sprawę, że Czarny był dziwny. Poznałam jego inną stronę, nie dając nic w zamian. Bo taka właśnie byłam.

-Zejdziesz na kolacje?- Kate stanęła w progu drzwi. Ubrana była w ciemne dżinsy i bluzkę z długim rękawem. Włosy, sięgające już jej za ramiona, spięła w kucyk, jednak i tak kilka pasm wydostało się i teraz loki okalały jej twarz.

-Mam jakieś inne wyjście- burknęłam podnosząc prawą brew do góry. Zsunęłam się z łóżka i wyszłam z pokoju tuż za blondynką. W marszu związałam szybko włosy, wiedząc, że przydałoby się im strzyżenie.

Westchnęłam ciężko i podciągnęłam rękawy bluzy. Udałyśmy się na tył domu, gdzie Osiłek rozstawił stół, a matka dostawiła pięć krzeseł. Również na stole znajdowało się nakrycie dla pięciu osób, a ja zorientowałam się, że coś mnie ominęło. Przejechałam dłonią po czole i rozejrzałam się w poszukiwaniu gościa, który, jak mniemam, miał zjeść z nami dzisiaj kolacje.

Lecz nikogo dodatkowego nie zobaczyłam. Kilka metrów od nas stała matka i rozmawiała z Matt'em, co chwilę się śmiejąc. Trzymała w dłoniach miskę z sałatką, a ja czekałam tylko na moment, w którym naczynie wypadnie jej z ręki.

Spojrzałam na Kate, ale ta wzruszyła ramionami i pokręciła głową, dając znak, że także nie ma o niczym pojęcia.

Po chwili rozbrzmiał dźwięk dzwonka, a ja już żałowałam, że w ogóle zeszłam na dół.

Do rodzinnej sielanki przy obiedzie i poczuciu się jak piąte koło u wozu, zdołałam się przyzwyczaić. Ba, nie burzyłam im tej rodzinnej atmosfery i cicho jadłam obiad, a gdy tylko skończyłam, jak najszybciej udawałam się do pokoju lub szłam na siłownie.

Tyle, że teraz żadna z tych opcji nie była ani odrobinę satysfakcjonująca. Każda sekunda w ich obecności była testem na moją wytrzymałość.

Siedziałam pomiędzy Kate, a Nathanem i nie mogłam obiecać, że jak następnym razem chwycę nóż do ręki, to nie trafi on w matkę. No chyba, że prędzej szlak mnie trafi!

-Naomi- zaczęła matka i spojrzała na mnie znacząco. Uśmiechnęła się delikatnie, jakby skłaniała mnie do rozmowy. Nie doczekanie.

Podniosłam brew do góry odruchowo ściskając mocniej nóż.

-Dlaczego nie powiedziałaś mi, że uczęszczasz na siłownię?

Wzruszyłam ramionami i rzuciłam Matt'owi lodowate spojrzenie. Zdrajca.

Na Nathana nawet nie zerknęłam. Nie miałam pojęcia co tu robi i mało mnie to obchodziło. Był nienormalny, niezrównoważony i miał trzymać się ode mnie z daleka.

-Tak się mną interesujesz- syknęłam przez stół i byłam gotowa od niego odejść, ale poczułam kopnięcie. Wywróciłam oczami i odchrząknęłam.- Wiesz, mamo...

Zaczęłam zbyt słodkim głosem, nie pasującym do mojej osoby i chyba każdy tutaj to zauważył.

-Pamiętasz pana McCartney'a?- spytałam z kpiną w głosie. Wpatrywałam się w nią i widziałam, jak wiele uczuć przechodzi przez jej twarz w tamtym momencie. Doskonale wiedziała, co mi zrobił. Widziała w jakim stanie wróciłam do domu, a mimo wszystko nic nie zrobiła. Bo przecież, jak mogłoby wyjść na jaw, że sypia z kim popadnie.

Jednak nie przewidziałam jednego. Reakcji Kate. Aż się zatrzęsła, gdy wspomniałam o tym sukinsynie. Zacisnęłam dłonie w pięści, czując jakbym dostała w twarz. Patrzyłam to na nią, a to na matkę. Ojciec blondynki siedział i nie miał pojęcia o co chodzi.

Wiedziałam, że jeśli nikt mnie nie powstrzyma, za chwilę wyjdę i zabije tego gnoja. Zabiję go choćby nawet gołymi rękami!

-Widzisz- warknęłam do matki cała dygocząc.- To wszystko przez ciebie!

Poczułam jak ktoś chwyta mnie za dłoń, ale dopiero po kilku sekundach to do mnie dotarło. Nie wyrwałam ręki z silnego uścisku Nathana, nie byłam w stanie. Byłam zbyt zszokowana i jeśli wykonałabym jakikolwiek ruch, mogłoby to nie skończyć się dobrze.

Powoli, bardzo powoli odsunęłam krzesło od stołu. Podniosłam się i chwilę stałam przy stole. Chociaż Kate udawała, że już wszystko w porządku i próbowała zagadać innych, zmienić temat, to ja nadal miałam w głowie jej reakcje.

Czarny okazał się pomocny i przyłączył się do rozmowy, ściskając moją dłoń i dając mi znak, żebym usiadła, ale nie byłam w stanie.

To była też jego wina. Gdyby nie stanął w mojej obronie, wszystko byłoby w porządku. Ja dałabym sobie radę. Dawałam do tej pory, ale Kate jest za słaba.

Myślałam, że szykuje coś na mnie. Miał dokończyć to co zaczął, lecz zrobił coś gorszego. Znęcał się nad nią, nie miałam pojęcia w jaki sposób.

-Otworzysz?- Doszedł do mnie głos dziewczyny i zdałam sobie sprawę, że dość długo tak stałam. Pokręciłam głową by powrócić do tego świata i mruknęłam coś w odpowiedzi, co miało przypominać potwierdzenie.

Przeszłam przez dom do drzwi. Chwyciłam klamkę, nacisnęłam ją i otworzyłam drzwi. Zamrugałam kilkakrotnie i zrobiłam krok w tył, zastanawiając się, czy czasem nie miałam jakiś omamów. Patrzyłam na osobę, która przede mną stała i nie mogłam uwierzyć.

-Naomi, kto to?- zawołał ktoś. Chyba matka.

-Naomi?- szepnął, jakby sam nie wierzył, w to co widział. - Wróciłaś do nas, córeczko.

-Tata...???