9. CHANGE

Widzę, że nie jesteś zły. Pogubiłeś się i jesteś taki jak ja. Zagubiony.

Padłam na łóżko i zamknęłam oczy dosłownie tylko na chwilkę. Byłam pewna, że nie minęło kilka minut od czasu kiedy się położyłam. Po chwili usłyszałam nad sobą bardzo irytujący głos, którego bardzo chciałam uciszyć.

-Odejdź- warknęłam sennie i obróciłam się w drugą stronę, co nie było zbyt dobrym pomysłem. Słońce jak zwykle świeciło na moje łóżko.

Przecież nie może być już jutro. Jęknęłam niezadowolona.

-Naomi wstawaj- Ktoś potrząsnął mnie za ramię. Miałam ochotę sprawdzić czy czegoś się wczoraj nauczyłam i uderzyć pięścią w twarz przeszkadzającego.

Kate chyba zrezygnowała, bo przez kilka następnych minut mogłam cieszyć się błogą ciszą. Nagle poczułam jak coś, raczej ktoś, ale mniejsza z tym, pozbawia mnie kołdry. 

-Cholera jasna- wydarłam się siadając.- Życia mnie pozbawiasz, Kate. Nie masz serca.

-I kto to mówi- prychnęła. Patrzyła na mnie podpierając dłoń i biodro.- Jeśli zaraz nie wstaniesz, to będziesz musiała iść do szkoły bez tego twojego durnego makijażu! Chyba nie chcesz, by Nathan widział te twoje śliczne piegi?

Drugie zdanie prawie wykrzyczała, ale przy ostatnim ściszyła głos i zrobiła niewinną minę. Zmrużyłam oczy posyłając jej mordercze spojrzenie, które zignorowała. Wtedy zdałam sobie sprawę, że stworzyłam potwora.

-Nikt nie będzie widział moich piegów- Wstałam, ale potknęłam się o leżącą na podłodze pościel i poleciałam jak długa.- A poza tym...- zaczęłam zbierając się z podłogi.- Co do cholery ma z tym wspólnego Nathan?!

Blondynka próbowała zachować poważny wyraz twarzy, lecz widziałam, że ostatnimi siłami stara się nie wybuchnąć śmiechem. W pewnej chwili usiadła na swoje łóżko i wybuchnęła śmiechem. Popatrzyłam na nią z politowaniem, ale nie umiałam powstrzymać delikatnego uśmiechu. Pokręciłam głową i ruszyłam w kierunku łazienki.

-Całe życie z wariatami- mruknęłam nie dając po sobie poznać, że w jakikolwiek sposób mnie to ruszyło.

-Kiedy ja to wszystko kupiłam?- spytałam samą siebie i zmarszczyłam brwi. Osoba taka jak ja, czyli nosząca cały czas buty na obcasie, nie zwraca uwagi na trampki czy inne buty z płaską podeszwą. A właśnie tych butów miałam całkiem sporą kolekcję. 

Sięgnęłam po pierwszą z brzegu parę trampków i szybko wsunęłam je na stopy, a potem zbiegłam na dół.  Czułam się dziwnie lekko. Dziś miał być kolejny pierwszy raz.

Po co to robisz, hm? Stajesz się słaba. Weź skończ.

Wzięłam do ust papierosa, chwyciłam torebkę i opuściłam dom, a potem udałam się w kierunku szkoły.

Przejechałam dłonią po włosach i weszłam do klasy. Nauczycielka jak zwykle sprawdzała coś w tych swoich papierkach, a uczniowie siedzieli w grupkach. Tylko jedna osoba, oprócz mnie, nie pasowała do tego obrazka. 

Czarny będący zadziwiająco wcześnie w klasie, siedział w ławce i pochylał się nad nią. Z tej odległości nie mogłam dostrzec, co robił. Wzruszyłam ramionami i poszłam do swojego miejsca. Usiadłam na ławce i bezczelnie przyglądałam się wszystkim. Ruda dziewczyna, która ostrzegała mnie przed Sharp'em, teraz tłumaczyła coś chłopakowi z pierwszej ławki, a obok nich siedziały jeszcze cztery osoby i co jakiś czas włączały się w dyskusję. Po drugiej stronie siedziało dwóch chłopaków, ubierających się w stylu gotyku. Milczeli. Kilka ławek przed nimi znajdowały się trzy farbowane blondynki, które większą część czasu idiotycznie się chichotały. Na samym początku mojego rzędu rozmawiało kolejnych dwóch chłopaków. To właśnie do nich tak śmiały się blondyny. Cóż chyba nie zauważały, że tamci co jakiś czas niby to niechcący łapią się za rękę. Odwróciłam głowę z niesmakiem i zaczęłam wpatrywać się w zieloną tablicę.

-Naomi Grey przygląda się innym, jakie to święto?- usłyszałam sarkastyczny ton Nathana.

Przeniosłam wzrok niego, a potem wywróciłam oczami. 

-Nic nie warta dziwka, patrzy jako to jest być coś wartym- odpowiedziałam chłodnym tonem.

Zeskoczyłam z ławki i usiadłam na krześle. 

-I jak wrażenia?- Nadal słyszałam kpiarski ton w jego głosie. 

-Nie martw się. Na ciebie się nie gapiłam, no bo wiesz...- ostatnie słowa powiedziałam przeciągle.- Aż tak zdesperowana nie jestem, żeby patrzeć na ludzi mniej wartych ode mnie.

Zacisnął dłoń w pięść, a mięśnie mu się napięły. 

-Sharp nie mów, że zdenerwowałam cię prawdą- parsknęłam. Zaczęłam przyglądać się moim paznokciom.- Chciałeś, to ci odpowiedziałam. 

Rozległ się dzwonek i ostatnie kilka osób weszło do sali. Wyciągnęłam notatnik, długopis i ołówek, a potem zajęłam się sobą, jak zwykle ignorując resztę świata.

-Dziś potrenujesz trochę inaczej- stwierdził na początek Matt.

Podniosłam prawą brew do góry. Przychodziłam tutaj już ponad dwa tygodnie. Czy było mi lepiej? Nie mam pojęcia. Kate coś wspominała, że się zmieniłam. Ale bardziej chyba mówiła do siebie niż do mnie.

W domu bywałam już tylko gościem. Wstawałam, szłam do szkoły, wracałam, brałam torbę, a potem przychodziłam tutaj. Nie widziałam matki i nie wiedziałam, czy to lepiej dla niej, czy dla mnie. Byłam pewna, że jeślibym ją zobaczyła, nie wytrzymałabym.

Od kiedy tutaj przyszłam nie piłam i nie brałam niczego. Dopiero teraz to sobie uświadomiłam. Wcześniej nie potrafiłam wytrzymać bez tego, a teraz po prostu nie miałam na to czasu. Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że po prostu się zmieniłam. Tego naprawdę nie chciałam.

Od dłuższego czasu także nie paliłam. A to tylko dlatego, że po pewnym treningu Osiłek przyłapał mnie na paleniu. Jak zwykle dostałam opieprz, ale to pewnie bym zignorowała. On dał mi ultimatum. Siłownia lub palenie. Miałam powiedzieć, że to drugie, jednak po kilku minutach zorientowałam się, że już nie wytrzymałabym bez tego miejsca. Oczywiście wiele razy wychodziłam mówiąc, że więcej tutaj nie przyjdę, jednak kolejnego dnia znów pojawiałam się w drzwiach.

Matt uważał, że nie powinnam przychodzić tutaj codziennie. Powinnam robić sobie dzień przerwy między treningami, bo inaczej wykończę organizm. Ja tego chciałam. Już nie wytrzymywałam bez tego uczucia, gdy kładłam się do łóżka kompletnie wykończona. Kiedy nie potrafiłam zrobić niczego. Dzień przerwy byłby dla mnie bardziej bolesny niż dzień treningu. Byłby zabójczy.

Mężczyzna kiwnął w kierunku jednego miejsca. Spojrzałam w tamto miejsce, choć dobrze wiedziałam, co tam jest.

-Żartujesz sobie ze mnie- prychnęłam.- Przecież ja nie umiem walczyć!

-To się nauczysz- doszedł do mnie znajomy, zachrypnięty głos.

Kiedy wchodziłam tutaj, było dziwnie pusto. Nie, żeby normalnie przychodziły tu tłumu, ale zawsze jakieś pięć, sześć osób było.

Obróciłam się i zobaczyłam Nathana, będącego bez koszulki, który rozgrzewał się kilka metrów od nas. Mimowolnie mój wzrok zatrzymał się trochę za długo na jego umięśnionym i opalonym torsie.

-I że niby ty masz mnie czegoś nauczyć?- prychnęłam zakładając dłonie na klatce piersiowej.

-Spokój- zażądał Osiłek, a potem przeniósł wzrok na mnie.- Musisz iść dalej. Waląc cały czas w ten worek, nic nie osiągniesz.

-Ale nie walę tylko w ten durny worek- zaprzeczyłam.- A poza tym, to nawet o to nie chodzi.

Wskazałam dłonią ring. Oczywiście, że chodziło o to durne miejsce, ale jakoś straciło znaczenie, gdy się dowiedziałam, kto ma być moim nowym nauczycielem. Może i miałam małe zaufanie co do Matta, ale Czarny nie miał na co liczyć. No do cholery, przecież on mnie tam zabije!

-Już postanowione.- Rzucił w moim kierunku rękawice.- Ja nauczyłem go, on nauczy ciebie.

-Ta nauczy- mruknęłam sarkastycznie.- On mnie zabije.

Jakby na potwierdzenie, Nathan zaczął kaszleć próbując zagłuszyć śmiech.

-Naomi przestań stać i się rusz- Matt wydarł się w moją stronę w tym samym momencie, gdy Nathan zaatakował. Cudem ochroniłam się przed ciosem.

-Ona nawet stać nie umie- odkrzyknął mu Czarny widocznie rozbawiony tym faktem.

-To ją naucz!

-Ja tu jestem- przypomniałam kolejny raz unikając ciosu i jednocześnie tracąc równowagę. Na szczęście w ostatnim momencie ją odzyskałam. Nie chciałam wiedzieć co on by mi zrobił, gdybym leżała.

Matt siedział na krześle i tylko się wydzierał, jakby co najmniej oglądał mecz footballu. Brakowało mu tylko popcornu i puszki piwa. Na serio. Zastanawiałam się nawet czy mu po to nie skoczyć.

-Grey, to się naprawdę robi nudne- mruknął chłopak zadowolony.

-Nie widać byś się nudził- warknęłam robiąc krok w tył.

-Chyba coś powiedziałem dwie minuty temu- przypomniał facet.- Ma być cisza!

Spróbowałam zadać cios brunetowi, ale od razu tego pożałowałam. Nie dość, że nie trafiłam, to dodatkowo straciłam równowagę i poleciałam do tyłu, tym samym upadając na tyłek.

Nathan kolejny raz zaczął się śmiać i chyba to był pierwszy dzień, w którym słyszałam jego śmiech. Powinnam dostać statuetka. Rozbawiłam Nathana Sharpa. I to nie raz.

-Miałeś mnie czegoś nauczyć, idioto!- Nie wytrzymałam i wybuchnęła. Powoli podniosłam się.- A nie się ze mnie śmiać!

Czarny od razu spoważniał. Ściągnął rękawice i ruszył w moim kierunku. Uważnie patrzyłam co robił. Stanął za mną i oparł głowę na moim ramieniu tak, że jego oddech łaskotał mnie w szyję.

-Po pierwsze- zaczął ściszonym głosem, a po moich plecach przeszedł dreszcz.- Stoisz źle. Naprawdę. Jeszcze nikogo nie widziałem, żeby tak źle stał.

Zaczął ustawiać mnie, bym stała poprawnie. Przez cały czas nie wiadomo z jakiego powodu miałam wstrzymany oddech.

-Grey zacznij oddychać- nakazał.- Chyba nie chcesz by Matt wykonywał pierwszą pomoc.

Wypuściłam powietrze i spróbowałam normalnie oddychać. Mimo wszystko wolałam nie mdleć.

-Ugnij bardziej nogi w kolanach i stań bardziej bokiem.

Chłopak okrążył mnie kilka razy. Byłam pewna, że jeden raz by wystarczał, a kilka kolejnych zrobił specjalnie. No bo przecież taki dzień może już nie nastąpić, nie?

Stanął naprzeciwko mnie i przyglądał mi się.

-Stoisz- powiedział rozbawionym głosem. Popatrzyłam na niego uważnie. To nie był ten sam chłopak co w szkole. Tutaj był inny. Tylko pytanie, kiedy był prawdziwy?- A teraz zobaczymy, czy umiesz zrobić chociaż krok.

Oj.

--------------

Ta.. Nasza Naomi zaczyna się zmieniać. Nie myślcie, że będzie tak różowo, co to, to nie. Przepraszam, że rozdział jest z opóźnieniem. 

Do niektórych z Was jeszcze nie wpadłam, nie wiem kiedy to zrobię, ale postaram się jak najwcześniej.

Mam pytanie. Moglibyście napisać mi jakieś tytuły książek? Obojętnie z jakiego gatunku.

A i w połowie lipca wyjeżdżam, więc nie wiem jak to będzie z rozdziałami. Postaram się napisać kilka rozdziałów wcześniej, ale obiecać nie mogę.

No to, czekam na Wasze opinie.

Do napisania